آلودگی شیمیایی ایستگاه فضایی بین‌المللی از زمین بیشتر است

به نظر می‌رسد گرد و غبار ایستگاه فضایی بین‌المللی نسبت به گرد و غبار سطوح در ایالات متحده و اروپای غربی، مقدار بیشتری از مواد شیمیایی مضر را در خود دارد.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از isnaو به نقل از اسپیس، غلظت آلاینده‌های شیمیایی بالقوه مضر در ایستگاه فضایی بین‌المللی(ISS) می‌تواند از غلظت‌ گرد و غبار کف خانه‌ها در سراسر ایالات متحده و اروپای غربی بیشتر باشد.
این نتیجه‌گیری از اولین مطالعه‌ این‌ چنینی در نوع خود نشات گرفت که در آن گرد و غبار جمع‌آوری شده توسط سیستم فیلتر هوا در ایستگاه فضایی بررسی شد. یک روز نتایج این تحقیق می‌تواند به مهندسان کمک کند تا فضاپیماهایی را برای سفرهای طولانی مدت انسان به فضا طراحی کرده و بسازند.
استوارت هاراد(Stuart Harrad)، استاد دانشگاه بیرمنگام در بریتانیا و از دانشمندان این مطالعه می‌گوید: یافته‌های ما پیامدهایی برای ایستگاه‌ها و زیستگاه‌های فضایی آینده دارد که ممکن است بتوان در آنها بسیاری از منابع آلاینده را با انتخاب دقیق مواد در مراحل اولیه طراحی و ساخت حذف کرد.
گروهی که در پس این تحقیق حضور داشتند شامل چندین دانشمند دیگر از دانشگاه بیرمنگام و همچنین برخی از افراد وابسته به مرکز تحقیقات گلن ناسا بودند.
آنها با هم شناسایی کردند که سطوح آلاینده‌های آلی در غبار ایستگاه فضایی بین‌المللی به طور قابل‌توجهی بالاتر از میانگین سطوح متوسط چنین آلاینده‌هایی در گرد و غبار خانه‌ها در سراسر ایالات متحده و اروپای غربی است.
طیف بسیار گسترده‌ای از آلاینده‌ها وجود داشت. برای مثال، گروه دی فنیل اترهای پلی برومینه(PBDE) را شناسایی کردند که معمولا به عنوان یک ضدحریق در تجهیزات الکتریکی استفاده می‌شود. محققان بر این باورند که حضور این ماده شیمیایی می‌تواند نتیجه‌ی استفاده از مواد غیرآلی ضدحریق در ایستگاه فضایی، مانند آمونیوم دی هیدروژن فسفات، برای ساخت پارچه‌ها و تارهای ضدحریق باشد.
با این حال، هاراد اشاره کرد که غلظت دی فنیل اترهای پلی برومینه در نمونه‌های غبار ایستگاه فضایی بین‌المللی از نظر فنی در محدوده‌ی غلظت‌های گرد و غبار خانه‌ها در ایالات متحده قرار دارد.
او افزود: در حالی که غلظت آلاینده‌های آلی کشف‌ شده در گرد و غبار از ایستگاه فضایی بین‌المللی اغلب از مقادیر متوسط موجود در خانه‌ها و سایر محیط‌های سرپوشیده در سراسر ایالات متحده و اروپای غربی فراتر می‌رود، سطوح این ترکیبات به طور کلی در محدوده موجود در زمین قرار دارند.
سایر بازدارنده‌های شعله به نام برم ضدحریق(BFRs) و استرهای ارگانوفسفات(OPEs) نیز در نمونه‌های غبار ایستگاه فضایی بین‌المللی وجود داشتند. اینها در تجهیزات الکتریکی و الکترونیکی، عایق ساختمان، پارچه مبلمان و فوم استفاده می‌شوند. برخی از استرهای ارگانوفسفات‌ در حال حاضر توسط آژانس مواد شیمیایی اروپا در نظر گرفته شده‌اند تا محدود شوند زیرا ممکن است در سطوح بالا برای سلامت انسان سمی باشند.
این تیم همچنین هیدروکربن‌های آروماتیک چند حلقه‌ای(PAHs) را که در سوخت‌های هیدروکربنی وجود دارند و با سوزاندن این سوخت‌ها آزاد می‌شوند، بی‌فنیل‌های پلی‌کلرینه(PCB) که در درزگیر ساختمان‌ها و پنجره‌ها استفاده می‌شوند، و مواد پرفلوئوروآلکیل(PFAS) که برای لکه‌گیری در پارچه‌ها استفاده می‌شوند را شناسایی کردند. پرفلوئوروآلکیل‌ها در برخی مناطق به دلیل اثرات منفی بالقوه آنها بر سلامت انسان محدود و حتی ممنوع شده‌اند. برخی از پرفلوئوروآلکیل‌ها در واقع سرطان‌زا برای انسان در نظر گرفته می‌شوند.
علاوه بر این، برخی از آلاینده‌های موجود در ایستگاه فضایی به عنوان آلاینده‌های آلی پایدار(POPs) در گروهی قرار دارند که می‌توانند در بافت‌های زنده تجمع کنند و همچنین به عنوان خطری برای سلامتی انسان شناخته شوند.
این گروه پیشنهاد کرد که بسیاری از این مواد شیمیایی شناسایی شده ممکن است از اقلام تجاری موجود از جمله پخش کننده‌های موسیقی، رایانه‌های لوحی، دستگاه‌های پزشکی و لباس‌هایی که خدمه ایستگاه فضای از زمین آورده‌اند، نشات بگیرند.
هوای در حال گردش در ایستگاه فضایی بین هشت تا ۱۰ بار در ساعت توسط سیستم فیلتراسیون ایستگاه فضایی تغییر می‌کند. اما در حالی که دانشمندان می‌دانند این فرآیند دی‌اکسید کربن و آلاینده‌های گازی را حذف می‌کند، مشخص نیست که چقدر در از بین بردن سایر مواد شیمیایی کارآمد است.
دانشمندان همچنین مطمئن نیستند که سطوح بالای تشعشعات یونیزه شده در فضا، که باعث زوال سریع مواد و تجزیه پلاستیک‌ها به میکروپلاستیک‌های موجود در هوا می‌شود، چگونه می‌تواند بر فراوانی این مواد در فضا تاثیر بگذارد.
در محیط ریزگرانشی ایستگاه فضایی بین‌المللی، جریان ذرات آلاینده عمدتا توسط سیستم‌های تهویه هدایت می‌شود. در نهایت، این ذرات یا راه خود را به سطوحی که در آن رسوب می‌کنند، پیدا می‌کنند یا به ورودی‌های هوا می‌رسند و در آنجا به عنوان زباله روی فیلترها جمع می‌شوند. این زباله‌ها باید با جاروبرقی تمیز شوند تا اطمینان حاصل شود که فیلترها با حداکثر کارایی فعالیت می‌کنند. سایر زباله‌هایی که به فیلترها راه پیدا می‌کنند از کابین فضاپیماها می‌آیند.
اما نکته مهم این است که کیسه‌های خلاء استفاده شده در ایستگاه فضایی بین‌المللی با ذرات آلاینده پیشین در هوا در کنار سایر مواد مانند مو و پرز پر شده‌اند و این کیسه‌های خلاء بودند که تیم نمونه‌های گرد و غبار خود را برای تجزیه و تحلیل پیدا کرد که در نهایت به ما درک جدیدی از آلودگی‌های شیمیایی در ایستگاه فضایی بین‌المللی ارائه داد.