ناسا اعلام کرد که پس از قطع شدن ارتباط با کاوشگر «وویجر ۲» اکنون یک سیگنال را مبنی بر فعال بودن آن شناسایی کرده است.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از isna و به نقل از گاردین، تلاش‌ها برای برقراری تماس مجدد با کاوشگر «وویجر ۲»(Voyager ۲) ناسا، پس از شناسایی سیگنال «ضربان قلب» کاوشگر دوردست توسط آژانس فضایی افزایش یافت.
کنترل‌کننده‌های ماموریت بیش از یک هفته پیش، یک فرمان نادرست را به وویجر ۲ ارسال کردند که آنتن آن را به جهت دو درجه دورتر از زمین فرستاد. پس از آن، هیچ پیامی از ویجر ۲ دریافت نشد. این تغییر کوچک در جهت‌گیری، برای قطع شدن تماس با کاوشگر کافی بود.
به گفته ناسا، سیگنال وویجر ۲ که اکنون بیش از ۱۲ میلیارد مایل از زمین فاصله دارد، طی یک اسکن معمولی از آسمان شناسایی شد و تأیید کرد که فضاپیما همچنان فعالیت دارد و در سلامت کامل است.
وویجر ۲ یکی از دو فضاپیمایی است که در سال ۱۹۷۷ برای ثبت تصاویر مشتری و زحل به فضا پرتاب شدند اما سفر خود به فضای میان‌ستاره‌ای را ادامه دادند تا به دورترین اجرام ساخته‌شده توسط انسان تبدیل شوند.
«سوزان داد»(Suzanne Dodd) مدیر پروژه وویجر گفت: ما از گروه‌های «شبکه فضای عمیق»(Deep Space Network) و «علوم رادیویی»(Radio Science) کمک گرفتیم تا ببینیم آیا می‌توانیم سیگنالی را از وویجر ۲ دریافت کنیم یا خیر. نتیجه موفقیت‌آمیز بود و ما سیگنال ضربان قلب را از فضاپیما دریافت کردیم. بنابراین، ما می‌دانیم که فضاپیما زنده و در حال کار کردن است. این نتیجه، روحیه ما را تقویت کرد.
کاوشگرهای دوقلوی وویجر در عرض چند هفته فاصله از یکدیگر برای کشف سیارات و قمرهای بیرونی منظومه شمسی پرتاب شدند. وویجر ۱ هنوز با زمین در تماس است و نزدیک به ۱۵ میلیارد مایل دورتر قرار دارد. این کاوشگر در سال ۲۰۱۲ اولین کاوشگری بود که وارد فضای میان‌ستاره‌ای شد و اکنون دورترین فضاپیمای ساخت بشر است.
وویجر ۲ در سال ۲۰۱۸ پس از کشف یک قمر جدید در اطراف مشتری، ۱۰ قمر در اطراف اورانوس و پنج قمر در اطراف نپتون به فضای میان‌ستاره‌ای پرتاب شد. این کاوشگر، تنها فضاپیمایی است که هر چهار سیاره غول‌پیکر منظومه شمسی را از فاصله نزدیک بررسی می‌کند.
اگرچه سیگنال ضربان قلب به ناسا اطمینان داده است که وویجر ۲ هنوز کار می‌کند اما کاوشگر هنوز به دستورات جدید پاسخ نمی‌دهد. به گزارش «آزمایشگاه پیش‌رانش جت»(JPL) ناسا، امید بعدی برای برقراری تماس با فضاپیما در این هفته زمانی رخ خواهد داد که بخشی از شبکه فضایی عمیق ناسا موسوم به «مجتمع ارتباطات فضای دور کانبرا»(CDSCC)، فرمان درست را در جهت وویجر ۲ به امید رسیدن به آنتن کاوشگر بفرستد.
این فضاپیما آن قدر دور است که حتی با سرعت نور هم ۱۸ ساعت طول می‌کشد تا دستورات نرم‌افزاری ارسال‌شده از زمین به مقصد برسند.
اگر این تلاش همان طور که مهندسان انتظار دارند به نتیجه نرسد، کنترل‌کننده‌های ماموریت باید تا اکتبر صبر کنند تا فضاپیما به طور خودکار تنظیم مجدد شود و ارتباطات را از سر بگیرد.