به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا؛ این تاخیر به علت پیدا شدن نقص فنی در مخزن سوخت ساترن-5 بود که نگرانی شدیدی را در کیپ کندی بوجود آورد. موشک ساترن-5 که بر روی آن آپولو-17 نصب شده بود از 8 اوت به سکوی پرتاب حمل گردید و ظاهراً همه چیز بر وفق مراد بود اما چند اشکال کوچک در تجهیزات آن بوجود آمد که منجر به تعویق پرتاب گردید. اما آخرین مشکل معلوم شد داده‌های رایانه سفینه اشتباه بوده و مخزن سوخت اشکالی ندارد به همین دلیل دستور پرتاب صادر شد.

سرنشینان این ناو عبارت بودند از: یوجین سرنان، هاریسون  اشمیت، رونالد ایوانز.

فضانوردان طبق برنامه پیش‌بینی شده در روز 19 دسامبر 1972 به ماه رسیدند و پس از قرار گرفتن در مدار مورد نظر، سرنان و اشمیت به درون مه‌نشین رفته، در دوازدهمین گردش به دور ماه آن را از سفینه اصلی جدا کردند.

دو مه‌نورد مدتی را در ناو خود به عکسبرداری از محل فرود در ارتفاع بالا پرداخته و سه ساعت پس از جدا شدن از سفینه اصلی در ساعت 19 و 55 دقیقه روز 11 دسامبر مه‌نشین را در 200 متری محل پیش‌بینی شده، بین کوه‌های تایروس و دره لیترو، در لبه دریای آرامش بر سطح ماه فرود آوردند.

وجود اشمیت به عنوان یک دانشمند زمین‌شناس در این گروه، به ناسا امکان داد که نمونه های با ارزشی از خاک و سنگ ماه به زمین آورده شود. آنان جمعاً بیش از 113 کیلوگرم از خاک و سنگ ماه را با خود به زمین آوردند. سرنان و اشمیت با خودرو مه نورد، 36 کیلومتر رانندگی و از چندین نقطه نمونه جمع آوری کردند.

فضانوردان با یک مته سوراخی به عمق 54/2 متر را بوجود آوردند و نمونه هایی از این عمق را تهیه کردند. منطقه فرود در جریان پرواز آپولو-15 انتخاب شد زیرا تصاویر برداشته شده توسط آلفرد وردن مخروطی شکل‌هایی را در سطح ماه نشان می‌داد که شبیه آتشفشان‌های زمینی بود.

آنان جمعاً 75 ساعت در ماه اقامت داشتند و طی سه خروج از سفینه مه‌نشین، 22 ساعت را در ماه راهپیمایی و رانندگی کردند. راهپیمایی اول- در روز 11 دسامبر  1972 به مدت 7 ساعت و 11 دقیقه و 53 ثانیه، راهپیمایی دوم-  در روز 12  دسامبر  1972 به مدت 7 ساعت و 36 دقیقه و 56 ثانیه و راهپیمایی سوم-  در روز 13  دسامبر  1972 به مدت 7 ساعت و 15 دقیقه و 8 ثانیه.

در پایان ماموریت، اشمیت و سرنان به مه نشین بازگشته و در ساعت 22:54:37 روز 14 دسامبر  1972 (بوقت گرینویچ) راهی مدار ماه شدند تا به همکار دیگرشان بپیوندند که در آنجا به سر می‌برد. سرنان آخرین فضانورد آپولو بود که ماه را ترک گفت.

پس از اتمام ماموریت، سرنان و اشمیت و نمونه‌ها با مه‌نشین به مدار ماه آمده و به دنبال اتصال آن با سفینه اصلی، مه نشین را رها کرده و در روز 17 دسامبر راهی زمین شدند.

در راه برگشت، ایوانز همانند همکارانش در دو سفر قبلی، زمانی که سفینه در 290 هزار کیلومتری زمین بود، به یک راهپیمایی فضایی دست زد که 1 ساعت و 5 دقیقه و 44 ثانیه طول کشید.

وسایلی که بر ماه گذاشته شد تا یک اکتبر 1977 اطلاعات به زمین می‌فرستاد. ماموریت آپولو-17 مدت 12 روز و 13 ساعت و 51 دقیقه و 59 ثانیه طول کشید و با فرود در 300 کیلومتری شرق پاگوپاگو در اقیانوس اطلس به فاصله8/1 کیلومتری از محل پیش‌بینی شده پایان یافت. با بازگشت آپولو17 به زمین پرونده طرح 24 میلیارد دلاری سفر انسان به ماه بسته شد.

پاسخ به یک سوال تکراری: چرا سفر به ماه ادامه نیافت؟

با آغاز عصر فضا، بین دو ابرقدرت فضایی آن دوران، مسابقه‌ای برای رسیدن به ماه آغاز کردند. در نهایت با فرود مه نشین ناو اپولو-11 و گام نهادن نیل آرمسترانگ بر ماه، این مسابقه به نفع آمریکا به پایان رسید. تصور کنید در یک مسابقه دو، برنده مسابقه، همچنان به دویدن پرشتاب ادامه دهد. مسلما مردم به او خواهند خندید. مسابقه سفر به ماه هم به پایان رسیده بود. در ادامه برنامه آپولو، تب و تاب این مسابقه به قدری کم شد که حتی اخبار سفر آپولوها بتدریج از خبر اول رسانه‌ها، به صفحات لایی و تیترهای نسبتا کوچک رسید. از سوی دیگر گروه‌های زیادی از مردم آمریکا معتقد شدند که هزینه سنگین سفر به ماه، دور ریختن سرمایه کشور است و در زمان پرتاب سفینه‌ها مرتبا راهپیمایی اعتراض آمیز ترتیب می‌دادند و بالاخره دولت آمریکا مجبور شد نه تنها به فکر گسترش کار در ماه نیفتد که سه پرواز آخری آپولو را هم لغو کند.