تلسکوپ فضایی هابل موفق شده است یک دنباله‌دار را که به سمت زمین در حال حرکت
است، رصد کند.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات
و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، این دنباله‌دار که دانشمندان آن را K2 می‌نامند حدود 2 میلیون و 400 هزار
کیلومتر از زمین فاصله دارد و طبق محاسبات انجام شده توسط دانشمندان تا پنج سال
آینده به نزدیکی زمین خواهد رسید.
دانشمندان تخمین زده‌اند
که این دنباله دار سفر خود را از لبه منظومه شمسی و از فاصله میلیاردها کیلومتر
دورتر آغاز کرده است و دورترین دنباله‌داری است که به سمت زمین در حال حرکت است.
دنباله‌دار یک
گلوله برفی کیهانی است که از گازهای منجمد، سنگ و گرد و غبار
ساخته‌شده و تقریبا به اندازه یک شهر کوچک است.
ساختار دنباله‌دار شامل
سه بخش هسته، گیسو و دم است. هسته بخش مرکزی آن است و از گرد و غبار و
گاز و یخ ساخته شده است. وقتی که دنباله‌دار نزدیک خورشید می‌شود، یخ‌های موجود
در هسته آن تبخیر می‌شود و تبدیل به ابر بزرگی پیرامون دنباله‌دار می‌شود
که گیسو نام دارد.
سرچشمه و منشأ دنباله‌دارها، ابر
اورت یا کمربند کویپر است.
دنباله‌دارها، غیر دوره‌ای
و دوره‌ای هستند که غیر دوره‌ای‌ها گرانش محدود
به خورشید ندارند و مدار آن‌ها به شکل سهمی است.
دنباله‌دارهای دوره‌ای نیز شامل دنباله‌دارهای بلند مدت (بسیار بیشتر از ۲۰۰
سال) و کوتاه مدت (۲۰ تا ۲۰۰ سال) است. در نامگذاری دنباله‌دارها، از نام کاشفان
آن‌ها –یک شخص یا فضاپیما– استفاده می‌شود.
اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی رهنمودی برای نامگذاری دنباله‌دارها مشخص کرده
است.
دنباله‌دارها تفاوت‌هایی
با دیگر اجرام منظومه خورشیدی از جمله سیارک‌ها، شهاب‌وارها، شهاب‌ها و شهاب‌سنگ‌ها
دارند که مهم‌ترین آن‌ها چیزی است که آن‌ها از آن ساخته شده‌اند.
برای نمونه، سیارک‌ها
از فلزات و مواد سنگی و دنباله‌دارها از یخ، گرد و غبار
و مواد سنگی ساخته شده‌اند. دنباله‌دارها انواع قابل‌توجهی مانند دنباله‌دار
بزرگ و مسیر خورشیدی دارند.
دنباله‌دارهای بزرگ آن‌قدر
بزرگ نیستند که با چشم غیرمسلح دیده شوند؛ با این حال وقتی
به خورشید نزدیک می‌شوند، سطوح یخی آن‌ها تبخیر می‌شود و مقدار زیادی از
گاز و گرد و غبار آن‌ها فرار می‌کند و جو و دنباله‌های بسیار بزرگی شکل
می‌گیرد که دیدنی و قابل‌توجه است. این دنباله‌دارها، دنباله‌دارهای بزرگ نامیده
می‌شوند.
دنباله‌دار K2 تا پنج سال آینده به نزدیکترین فاصله
خود به خورشید یعنی در محدوده مدار مریخ خواهد رسید و هیچ احتمالی وجود ندارد که
با زمین برخورد کند.
ویژگی قابل توجه این
دنباله‌دار این است که به گفته محققان یخ‌های آن تبخیر نشده و مستقیما به گاز
تبدیل می‌شوند که به این اتفاق تصعید گفته می‌شود.
براساس یافته‌های هابل،
در سطح این دنباله‌دار عناصری نظیر اکسیژن، نیتروژن، کربن دی‌اکسید و کربن
مونواکسید مشاهده می‌شود که در حال حاضر به خاطر دمای پایین این دنباله‌دار، منجمد
هستند.
ویژگی جالب دیگر این
دنباله‌دار این است که در فاصله‌ای بسیار دورتر از دیگر دنباله‌دارها رصد شده و
هنوز بسیاری از عناصر در آن وجود دارند و از سطح آن فرار نکرده‌اند.
دنباله‌دار K2 در ماه مه 2017 با استفاده از تلسکوپ
"رصد پانورامیک و سیستم پاسخ سریع"(PANSTARRS) واقع در هاوایی آمریکا کشف شده است.