ستاره‌شناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل ناسا در کشفی چشمگیر دریافته‌اند که جهان پنج تا 9 درصد سریعتر از حد انتظار منبسط می‌شود.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا به نقل از اسپیس، توضیحات احتمالی کمی برای این سرعت بیش از حد کیهان وجود دارد. یک احتمال این است که انرژی تاریک که در حال حاضر به تسریع سرعت جهان مشهور است، ممکن است کهکشان‌ها را با قدرت بیش از تصور پیشین از هم دور می‌کند.
این کشف مهم می‌تواند سرنخ مهمی در درک این بخشهای اسرارآمیز جهان مانند ماده تاریک، انرژی تاریک و تابش تاریک باشد که 95 درصد همه چیز را تشکیل داده و نور منتشر نمی‌کنند.
محققان این کشف را با اصلاح فوق‌العاده دقیق سرعت فعلی انبساط جهان انجام داده و میزان عدم قطعیت را تا 2.4 درصد کاهش دادند.
آن‌ها برای این کار به بررسی کهکشان‌هایی پرداختند که از هر دو ستارگان قیفاووسی و ابرنواخترهای نوع Ia برخوردار بودند.
ستارگان قیفاووسی با سرعتی مطابق با درخشش واقعی آن‌ها تکان می‌خورند که می‌توان از مقایسه آن با درخشش مشاهده شده از آن‌ها در زمین برای تعیین فاصله دقیق این اجسام استفاده کرد.
ابرنواخترهای Ia به ستارگان منفجر شده‌ای گفته می‌شوند که از درخشش مشابهی برخوردارند و به این دلیل از فواصل طولانی‌تر نیز قابل تشخیص هستند.
محققان با سنجش حدود 2400 ستاره قیقاووسی در 19 کهکشان و مقایسه درخشش قابل مشاهده هر دو ستاره، توانستند درخشش واقعی آن‌ها را با دقت اندازه‌گیری کرده و فاصله حدود 300 ابرنواختر نوع Ia را در کهکشان‌های دوردست محاسبه کنند.
آن‌ها این فواصل را با انبساط فضایی که با نور برجا مانده از کهکشان‌های در حال دورشدن اندازه‌گیری شده بود، مقایسه کردند.
ستاره‌شناسان این دو مقدار را برای محاسبه میزان سرعت انبساط جهان با زمان یا ثابت هابل استفاده کردند. آن‌ها میزان ثابت هابل را تا 73.2 کیلومتر بر ثاینه بر مگاپارسک ارتقا دادند. هر مگاپارسک معادل 3.26 میلیون سال نوری است.
میزان جدید به این معنی است که فاصله بین اجسام کیهانی در 9.8 میلیارد سال آینده دوبرابر خواهد شد.
سنجش‌های تابش بازمانده از انفجار بزرگ (بیگ‌بنگ) توسط کاوشگر ناهمسانگرد ریزموج ویلکسون و ماهواره پلانک، پیش‌بینی‌هایی انجام دادند که به ترتیب پنج و 9 درصد کوچکتر از ثابت هابل هستند.
یکی از احتمالات دیگر این انبساط این است که کیهان از ذره زیراتمی جدیدی در تاریخ ابتدایی خود برخوردار بوده که نزدیک سرعت نور حرکت می‌کرده است. چنین ذرات پرسرعتی را بطور کلی "تابش تاریک" می‌نامند و ذرات شناخته شده نوترینوها نیز جزو آن‌ها هستند.
جهان پرسرعت‌تر می‌تواند به ستاره‌شناسان بگوید که نظریه گرانش آلبرت اینشتین ناقص بوده است.
این یافته‌ها در مجله Astrophysical منتشر شده است.