محققان موفق به شبیه‌سازی نحوه اثرگذاری سیارات غول‌پیکر بر روی صفحه گاز و غبار
در اطراف یک ستاره جوان شدند.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا، پژوهش جدید ناسا نشان‌دهنده الگوهای مارپیچ
غول‌پیکری است که در اطراف ستارگان بسیار جوان دیده می‌شوند و ممکن است نشانه‌ای از
سیارات غول پیکر و پنهان در مدار آنها باشند. اگر صحت این نظریه اثبات شود،
می‌تواند روشی جدید برای تشخیص سیاره باشد و بینشی ارزشمند از تولد سیاره را ارائه
می‌کند.
ستاره‌شناسان هزاران سیاره را در حال چرخش در اطراف ستاره‌های دوردست شناسایی
کرده‌اند اما بررسی اولین مراحل شکل‌گیری آنها با توجه به ضخامت صفحه گاز و غباری
که آنها را احاطه کرده ،کار دشواری است.
این پژوهش جدید نشان می‌دهد که می‌توان با جست‌وجو برای اختلالات گرانشی در
بخش‌های گسترده مواد، سیارات اطراف صفحه ستاره جوان را شناسایی کرد. این طور تصور
می‌شود که حضور سیارات غول‌پیکر باعث شکل‌گیری بازوهای مارپیچ مقیاس بزرگ در اطراف
ستارگان جوان باشد که سن‌شان به طور کلی تنها چند میلیون سال است.
این گروه با بررسی دو ستاره جوان SAO 206462 و MWC 758، به شبیه‌سازی کامپیوتری
ستارگان و صفحه‌ها پرداختند که تاثیر سیارات غول‌پیکر جوان را در صورتی که وجود
داشته باشند، مدلسازی می‌کند.
در این شبیه‌سازی، سیارات باعث ایجاد مناطق با تراکم بالایی از گاز و غبار
می‌شوند و هنگامی که صفحه در اطراف ستاره می‌چرخد، بازوهای مارپیچ عظیمی را تشکیل
می‌دهد. این ساختار‌ها شباهت نزدیکی به ویژگی‌های مشاهده شده توسط تلسکوپ بسیار
بزرگ رصدخانه جنوب اروپا دارد.
این شبیه‌سازی همچنین نشان می‌دهد که بازوهای مارپیچ می‌توانند اطلاعات زیادی در
مورد سیارات فرضی، از جمله جرم آنها فراهم کنند. آنها همچنین نشان می‌دهند که
سیاراتی که به دور ستارگان SAO 206462 و MWC 758 می‌چرخند، واقعا بزرگ هستند و
اندازه آنها حداقل 10 برابر جرم مشتری است.
این ایده می‌تواند پیامدهای پیشگامانه‌ای در برداشته باشد، اما باید تا نصب و
راه‌اندازی نسل بعدی تلسکوپ‌ها مانند تلسکوپ فضایی جیمز وب صبر کرد تا با مشاهده
سیارات پیش‌بینی شده، این نظریه را تأیید یا رد کرد. اگر درستی آن ثابت شود،
می‌تواند به طور قابل توجهی درک انسان را از جهان ارتقا دهد.
به گفته محققان، نظریه‌های مختلفی درباره چگونگی شکل‌گیری سیارات وجود دارد اما
تحقیقات بسیار کمی بر اساس شواهد مستقیم این نظریه را تایید می‌کند.
یافته های این تحقیق در مجله Astrophysical منتشر شده است.