دانشمندان بتازگی شواهدی را یافته‌اند که کهکشان راه شیری چهار بازوی مارپیچی دارد و این یافته‌ها به حل مناقشه جامعه علمی بر سر تعداد بازوی‌های این جرم کیهانی کمک خواهد کرد.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا، منجمان همواره بر سر تعداد بازوهای کهکشان راه شیری بحث و مناظره داشته‌اند و پیش‌تر، مشاهدات تلسکوپ اسپیتزر ناسا نیز نشان داده بود این جرم کیهانی دارای دو بازوی مارپیچ است.
در سال 2013، منجمان از نواحی شکل‌گیری ستاره‌ای راه شیری نقشه‌برداری کردند و مدعی شدند که آن‌ها دو بازوی گم‌شده را یافته‌اند و تعداد بازوهای این کهکشان را چهار مورد عنوان کردند. بنابراین شانس وجود چهار بازوی مارپیچ در کهکشان راه شیری قوت گرفت.
تیمی از منجمان در دانشگاه فدرال ریو گراند دو سول برزیل، از خوشه‌های ستاره‌ای موجود در ابرهای والد آن‌ها برای رهگیری ساختار کهکشان راه شیری استفاده کردند. نتایج دانشمندان، حکایت از کهکشانی با چهار بازوی مارپیچ دارد که این بازوها شامل بازوی «برساووش» (Perseus)، بازوی کمان (Sagittarius-Carina) و بازوهای بیرونی هستند.
علی‌رغم تلاش‌های انجام‌شده برای ارتقای درک جامعه علمی از ساختار کهکشان راه شیری، هنوز پرسش‌هایی در این زمینه باقی است و هیچ توافقی بر سر تعداد و شکل بازوهای کهکشان راه شیری وجود ندارد.
به گفته دانشمندان حاضر در این تحقیق، خوشه‌های ستاره‌ای جوان، ردپاهای عالی از ساختار کهکشان هستند و نتایج کنونی نشان می‌دهد خوشه‌های جاسازی‌شده در کهکشان راه شیری، عمدتا در بازوهای مارپیچ قرار دارند.
این منجمان مدعی‌اند شاید شکل‌گیری ستاره‌ای پس از واژگونی و متلاشی‌شدن ابرهای مولکولی عظیم موجود در درون بازوهای مارپیچ، رخ دهد و در نتیجه، خوشه‌های ستاره‌ای جوانی که ظاهر می‌شوند، ردپاهای عالی از ساختار کهکشانی هستند زیرا از محل تولدشان جابجا نشده‌اند.
تیم علمی از تلسکوپ مادون قرمز WISE متعلق به ناسا برای شناسایی خوشه‌های ستاره‌ای استفاده کرد که هنوز در ابرهای والدشان قرار دارند. این ابرها اغلب مملو از غبار هستند؛ نور ستاره‌ای مادون‌قرمز در مقایسه با نور مرئی کمتر توسط این غبار تاریک می‌شود و این موضوع به منجمان دیدگاه بی‌سابقه‌ای ارائه می‌دهد.
دانشمندان هفت خوشه ستاره‌ای جدید را یافتند که تعدادی از آن‌ها ممکن است به اجتماع بزرگ‌تری تعلق داشته باشند که در بازوی «برساووش» قرار دارد. محققان اعلام کردند یک ابر مولکولی عظیم توسط این بازوی مارپیچ فشرده شده که این موضوع، شکل‌گیری ستاره‌ای را در چندین انبوه ایجاد کرده و خوشه‌های ستاره‌ای متعددی با سنین مشابه ظاهر شدند.
چون خوشه‌های جاسازی‌شده در کهکشان راه شیری، عمدتا در بازوهای مارپیچ قرار دارند، این موضوع در نتیجه‌گیری دانشمندان مبنی بر وجود چهار بازوی مارپیچ در این کهکشان نقش اساسی ایفا کرد.
جزئیات این دستاورد علمی در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society ارائه شد.