تیمی از زمین‌شناسان امریکایی سرانجام نمونه موردی قابل‌تحلیلی از فراوان‌ترین ماده جهان را یافته‌اند که به آن‌ها امکان نامگذاری آن را تحت عنوان bridgmanite داد.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا،دانشمندان علوم زمین مدت زمانی است که درباره این ماده اطلاع داشته‌اند. این ماده که از سیلیکات آهن منیزیم با تراکم بالا تشکیل شده،70 درصد جبه پائینی زمین را تشکیل می‌دهد با این حال این ماده بر روی زمین موجود نبود. جبه پائینی، 38 درصد کل حجم زمین را تشکیل می‌دهد.
تا پیش از این، ماده مزبور «پروسکایت» خوانده می‌شد چون مطابق قوانین اتحادیه بین‌المللی معدن‌شناسی، یک ماده معدنی تا زمانی که نمونه‌ای قابل‌آزمایش از آن یافت نشود، نمی‌تواند نامی به خود بگیرد. نام جدید به افتخار پرسی بریجمان بر این ماده نهاده شده است؛ وی پیشگام استفاده از آزمایش‌های فشار بالا برای درک بهتر چگونگی شکل‌گیری بسیاری از ساختارهای زمین‌شناسی است.
تا پیش از این امکان دسترسی به گوشته پایینی‌تر زمین برای جمع‌آوری نمونه‌ای از این ماده معدنی وجود نداشت و دانشمندان به دنبال شیوه‌های دیگری برای گرفتن نمونه‌گیری از آن بودند. تحقیقات پیشین نشان داده بودند این ماده احتمالا زمانی به وجود می‌آید که دو جرم آسمانی به یکدیگر برخورد می‌کنند و امواج شوک می‌توانند فشار فوق‌العاده موردنیاز برای شکل‌گیری آن را ارائه دهند.
در طول چنین برخوردی که شامل آسیب‌رسیدن به هر دوی برخوردکننده‌ها است، قطعاتی به نقاط دوردست فضا پرتاب می‌شود که تعدادی از آن‌ها می‌توانند در شکل شهاب‌سنگ به زمین برسند. در آخرین تلاش، محققان شهاب‌سنگی را بررسی کردند که سال 1879 به زمین و به استرالیا برخورد کرده بود.
تیم علمی از پرتو ایکس میکرومحور به همراه میکروسکوپی الکترونی استفاده کرد. این امر به آن‌ها امکان تحلیل نمونه‌موردی به شیوه‌ای را داد که تایید می‌کرد ماده معدنی در واقع پروسکایت بود.
محققان معتقدند این نمونه‌موردی نسبت به آنچه انتظار می‌رفت، اسید و سدیم بیشتری داشت و یافته‌های آن‌ها به تحقیقات آتی زمین‌شناسی کمک می‌کند. این مطالعه همچنین سرنخ‌هایی درباره آن چه در برخوردهای اجرام کیهانی می‌گذرد، ارائه می‌دهد و به نوبه خود دیدگاه‌های بیشتری درباره شکل‌گیری جهان در اختیار می‌گذارد.
جزئیات این مقاله در مجله Science قابل‌مشاهده شده است.