اکثر افراد تصورشان بر آن است که سیاهچاله ها پایان همه چیز در جهان هستند ؛ آخرین تحقیقات دانشمندان حاکی از آن است که سیاهچاله ها پایان راه نیستند ، بلکه آغاز راه هستند.
در واقع ، گازهای گرمی که از مرکز سیاهچاله های بزرگ فرار می کنند ، می توانند یکی از منابع اصلی عناصر تشکیل دهنده حیات به شمار آیند.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش هاى فلکى ـ نجومى به نقل از سایت
" cfa-www.harvard.edu" ، در لحظاتی پس از انفجار بزرگ (Big Bang) ، تنها عناصر تشکیل دهنده جهان هیدروژن و هلیم بوده اند؛ و عناصر سنگین تر فقط می توانستند در محیط داغ ستاره های اولیه بوجود آیند و در فضا پخش شوند و منابعی برای ستاره ها و سیارات نسل های بعدی باشند.
سیاهچاله ها می توانستند مراکزی برای انجام این کار و پخش این عناصر به سراسر گیتی باشند.
سیاهچاله ها فقط غول‌های مصرفی نیستند. گازهایی که به اندازه کافی داغ می شوند تا عناصر سنگین را بوجود آورند باز هم توانایی فرار از سیاهچاله ها را دارند.
یکی از دانشمندان هاروارد به نام "مارتین الویس" می گوید :"یکی از سوالات عمومی در کیهان شناسی آن است که : سیاهچاله ها تا چه اندازه بر اطراف خود احاطه دارند و موثر هستند ؟"
این تحقیق در رسیدن به پاسخ این سوال کمک شایانی می نماید.
یک گروه بین المللی از منجمان در تحقیقات خود دریافته اند که گازهای داغ خارج شده از اَبَر سیاهچاله ها در مرکز کهکشان ها ، عناصر سنگینی مانند اکسیژن و کربن را به نقاط دور بین کهکشانی پرتاب می کنند.
این گروه که به سرپرستی "یایر کرون گولد" (Yair Krongold) می باشد ، شروع به تحقیق بر روی ابر سیاهچاله موجود در مرکز کهکشان NGC 4051 نمودند. آنها دریافتند که گازهایی بیشتری نسبت به آنچه قبلاً تصور می شده ، از مرکز این سیاهچاله فرار می کند.
محیطی که گازها از آن منطقه فرار می کنند حدود 5 برابر اندازه مدار گردش نپتون می باشد.
به گفته "فابریزیو نیکاسترو" : "ما محاسبه کردیم و دیدیم که 2 تا 5 درصد مواد دوباره به محیط بیرون بازگردانده می‌شوند."
بادهای سیاهچاله ای با سرعتی بیش از 4 میلیون مایل بر ساعت حرکت می کنند.
در طول هزاران سال عناصر سنگین مانند کربن و اکسیژن می توانند توسط این بادها به نقاط دور پراکنده شوند که در اصطلاح به آنها سحاب و یا توده گرد و غبار
(Nebulae) می گویند ؛ که می توانند باعث تولد ستاره ها و سیارات جدید شوند.