ستاره شناسان اروپایی موفق به تهیه عکسهای بسیار نادری شده‌اند که در آنها می‌توان خروج مارپیچی گاز از یک شهاب‌سنگ و پیدایش دنباله‌ای به طول هزاران کیلومتر در ادامه آن را مشاهده کرد.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش هاى فلکى ـ نجومى به نقل از سایت "space"، شهاب سنگ "مک نات" که لقب مهمترین شهاب سنگ سال 2007 را به خود اختصاص داده است،در ابتدای سال میلادی جاری در برخی نقاط نیمکره شمالی و سپس در مناطق جنوبی خط استوا به هنگام غروب آفتاب در نزدیکی خط افق به شکلی زیبا قابل رویت بود.
محققان رصدخانه جنوبی اروپا (ESO) ، در مدت زمان قابل رویت بودن شهاب سنگ "مک‌نات" با استفاده از تلسکوپ "NTT" در کشور شیلی موفق به بررسی دقیق این شهاب سنگ و تهیه تصاویر بسیار با ارزش و نادر از آن شده‌اند.
به گفته "کالین اسنادگرس" ستاره شناس این رصدخانه، مکان سیاره عطارد در آسمان معمولا نزدیک به مکان خورشید و نزدیک به خط افق است و ما در گذشته موفق شده بودیم با نشانه‌روی تلسکوپ "ان‌تی‌تی" به سوی افق، از آن برای رصد سیاره عطارد استفاده کنیم و به همین علت برای رصد شهاب سنگ "مک‌نات" نیز به فکر استفاده از همین تلسکوپ با روشی مشابه افتادیم.
در این تصاویر، حجم عظیم گاز خروجی از هسته شهاب‌سنگ، که خود با سرعت در حال دوران است، به وضوح دیده می‌شود.
"اسنادگرس" افزود: هنگامی که گرمای خورشید به شهاب‌سنگ می‌رسد، این جسم آسمانی که بخش اعظم آن از یخ تشکیل شده، شروع به تبخیر شدن می‌کند و این بخارها به همراه ذرات ریزی که از هسته شهاب‌سنگ جدا می‌شوند در آسمان به شکل دنباله‌ای زیبا در امتداد شهاب‌سنگ دیده می‌شوند. وی اظهار داشت به رغم آنکه قطر هسته شهاب‌سنگ "مک‌نات" تنها حدود 25 کیلومتر است، طول دنباله آن به بیش از 13 هزار کیلومتر می‌رسد که این میزان حتی بیشتر از قطر کره زمین است.
محققان اروپایی هم‌اکنون تلاش می‌کنند با مقایسه عکسهایی که به صورت متناوب از شهاب‌سنگ "مک‌رایت" گرفته شده‌اند، سرعت دوران آن را تخمین بزنند.
این محققان همچنین با بررسی طیف نور شهاب‌سنگ مذکور متوجه شدند در هسته این شهاب‌سنگ علاوه بر یخ، عناصر سدیم، کربن، سیانید و ماده آمونیاک موجود است.
شهاب‌سنگ "مک‌نات" سال میلادی گذشته توسط ستاره‌شناسی به نام "رابرت مک‌نات" شناسایی شد. این شهاب‌سنگ در زمان اوج قابل رویت بودن خود در ابتدای سال میلادی جاری، نورانی‌ترین شهاب‌سنگ قابل رویت از کره زمین در چهار دهه اخیر بوده است به طوری که برخی ساکنان زمین حتی می‌توانستند آن را در روشنایی روز نیز در آسمان مشاهده کنند.