گروهی از محققان به تازگی اظهار کرده‌اند کوچکترین و درونی‌ترین قمر زحل می‌تواند مقدار مناسبی گرما را برای پشتیبانی از یک اقیانوس داخلی مایع تولید کند.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا و به نقل از تی ای، میماس، قمر کوچک زحل، به شدت حفره دارد و فاقد ویژگی‌های معمولی یک قمر اقیانوس‌دار است.
پس از اینکه یک دانشمند «موسسه تحقیقاتی جنوب غربی» شواهد خیره‌کننده‌ای پیدا کرد که نشان می‌داد کوچکترین و درونی‌ترین قمر زحل، ممکن است گرمای کافی برای حفظ اقیانوس مایع داخلی تولید کند، همکاران آن شروع به بررسی سطح میماس برای درک چگونگی تکامل درونی آن کردند.
طبق شبیه‌سازی‌های عددی این قمر، ساختار حوضه برخوردی هرشل میماس (برجسته‌ترین ویژگی سطح دهانه‌های آن) و فقدان تکتونیک با یک پوسته یخی نازک‌تر و یک اقیانوس جوان از نظر زمین‌شناسی مطابقت دارد.
دکتر «آلیسا رودن» متخصص ژئوفیزیک قمرهای یخی از «موسسه تحقیقاتی جنوب غربی» گفت: در روزهای پایانی مأموریت کاسینی ناسا به زحل، فضاپیما یک جنبش یا نوسان عجیب را در چرخش میماس شناسایی کرد که این موضوع اغلب به یک پدیده زمین‌شناسی و جرم فعال قادر به حمایت از یک اقیانوس داخلی اشاره می‌کند.
رودن در آن زمان با دانشجوی مقطع دکتری« آدین دنتون» همکاری کرد تا بهتر بفهمد که چگونه یک قمر با دهانه‌هایی به اندازه میماس می‌تواند اقیانوس داخلی داشته باشد. دنتون از برنامه شبیه‌سازی iSALE-2D برای مدل‌سازی ایجاد حوضه برخوردی هرشل استفاده کرد.
طبق مدل‌ها، پوسته یخی میماس در زمان برخوردی که هرشل را ایجاد کرد، باید حداقل ۳۴ مایل (۵۵ کیلومتر) ضخامت داشته باشد. از سوی دیگر، اگر میماس هنوز خانه اقیانوس است، مشاهدات سیاره و شبیه‌سازی گرمایش داخلی آن، ضخامت پوسته یخی کنونی آن را به کمتر از ۱۹ مایل (۳۰ کیلومتر) محدود می‌کند.
دنتون که اکنون یک محقق مقطع فوق دکترا در دانشگاه آریزونا است، گفت: ما دریافتیم که هرشل نمی‌تواند در یک پوسته یخی با ضخامت امروزی بدون محو کردن پوسته یخی در محل برخورد شکل گرفته باشد. اگر میماس امروز اقیانوس دارد، پوسته یخی از زمان شکل گیری هرشل نازک شده است، که این امر می‌تواند علت عدم شکستگی روی میماس را نیز توضیح دهد.
وی افزود: اگر میماس یک جهان اقیانوسی نوظهور باشد، این امر محدودیت‌های مهمی برای شکل‌گیری، تکامل و قابلیت سکونت همه قمرهای متوسط زحل ایجاد می‌کند.
رودن گفت: اگرچه نتایج ما از وجود یک اقیانوس امروزی در میماس پشتیبانی می‌کند، اما تطبیق ویژگی‌های مداری و زمین‌شناسی این قمر با درک کنونی ما از تکامل مداری حرارتی آن چالش‌برانگیز است. ارزیابی وضعیت میماس به عنوان یک قمر اقیانوسی می‌تواند مدل‌های شکل‌گیری و تکامل آن را ارزیابی کند. این نتایج به ما کمک می‌کند حلقه‌های زحل و قمرهای متوسط و قمرهای اقیانوسی بالقوه قابل سکونت به ویژه در اورانوس را بهتر درک کنیم. میماس یک هدف وسوسه‌انگیز برای ادامه تحقیقات است.