چین قصد دارد به منظور انجام پژوهشهای علمی، میمون‌هایی را برای تولید مثل در فضا به ایستگاه فضایی خود بفرستد.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا و به نقل از آی‌ای، چند روز پیش بود که ماژول نهایی ایستگاه فضایی تیانگونگ(Tiangong) چین موسوم به منگتیان(Mengtian) به این ایستگاه متصل شد و مونتاژ اولین ایستگاه انسانی اختصاصی یک کشور در مدار نزدیک زمین را تکمیل کرد.
رسانه دولتی ساوث چاینا مورنینگ پست(SCMP) اکنون گزارش داده است که پژوهشگران چینی می‌خواهند میمون‌ها را به این ایستگاه ببرند تا بتوانند در فضا رابطه جنسی برقرار کنند.
در شش دهه تلاش انسان در فضا هنوز هیچ سابقه‌ای از آمیزش حیوانات بزرگ در فضا وجود ندارد. مأموریت‌های علمی بر روی شاتل‌های فضایی یا حتی ایستگاه فضایی بین‌المللی(ISS)، میزبان اشکال مختلفی از حیات بوده‌اند، از باکتری‌ها گرفته تا فضانوردان، اما هرگز حامل حیوانات بزرگ نبوده‌اند.
آیا می‌توان در فضا رابطه جنسی داشت؟
در مقیاس میکروسکوپی، باکتری‌ها می‌توانند در فضا تولید مثل کنند، بنابراین آنها در فضا رابطه جنسی داشته‌اند و سپس هم به زمین بازگشته‌اند. با افزایش اندازه موجودات زنده، تعداد نسبتاً زیادی مشکل ایجاد می‌شود. دنبال کردن یک دیدگاه علمی به این معنی است که ما متوجه می‌شویم که چه چیزهایی ممکن است موجب این مشکلات شود.
آدام واتکینز(Adam Watkins)، استاد فیزیولوژی تولید مثل و رشد می‌گوید، نزدیک ماندن فیزیکی در گرانش صفر بسیار سخت است، زیرا فشار خون پایین‌تری که فضانوردان در فضا تجربه می‌کنند به این معنی است که حفظ نعوظ و برانگیختگی دشوار است.
فراموش نکنید که ایستگاه فضایی بین‌المللی و فضاپیما به شدت محدودیت فضا دارند و هیچ فضایی برای امورات شخصی و صمیمی باقی نمی‌گذارد.
امکان برقراری رابطه جنسی در فضا وجود دارد، اما این عمل با دشواری‌هایی همراه است. براساس قانون کنش و واکنش، اگر یکی از زوج‌ها به دیگری نیرو وارد کند، به دلیل عدم وجود نیروی گرانش زمین که آنها را در سر جایشان نگه دارد، زوجی که به او نیرو وارد شده سرعت می‌گیرد و زوجین از یکدیگر جدا می‌شوند. برای رفع این مشکل می‌توان آنها را به یکدیگر و به جسم ثابتی در فضاپیما بست یا از لباس‌های مخصوص استفاده نمود.
مشکل دیگری که وجود دارد این است که در حالت گرانش صفر، خون بیشتر در بخش‌های بالایی بدن، در سر و قفسه سینه جمع می‌شود و می‌تواند در نعوظ برای هر دو جنس مشکل ایجاد کند. در فضا مردان دچار کاهش تستوسترون می‌شوند و این امر موجب کاهش میل جنسی آنها خواهد شد. همچنین در فضا، کارکرد قلب تحت تاثیر شرایط ریزگرانش کاهش می‌یابد و باعث تضعیف عضلات و درنهایت خستگی بیشتر فضانوردان هنگام فعالیت می‌شود. ضمن اینکه به دلیل شرایط نامناسب محیط‌های غیر زمینی و به ویژه اثر تابش‌های فضایی بر جنین، امکان موفقیت لقاح و بارداری در این محیط‌ها کم است.
البته حیوانات کوچک‌تر تاکنون تا حدی شانس آمیزش در فضا داشته‌اند و برخی از آزمایش‌های شوروی، آمیزش موفقیت‌آمیز را در موش‌ها در فضا ثبت کرده‌اند و حتی برخی از آنها باردار نیز شده‌اند. هر چند در گزارش‌ها آمده است که با این حال، در بازگشت به زمین، هیچ یک زایمان نکردند.
میمون‌ها چگونه در فضا آمیزش خواهند کرد؟
پژوهشگران گمان می‌کنند که قرار گرفتن در معرض پرتوهای کیهانی که در غیاب جو زمین در فضا بسیار قوی‌تر است، به کیفیت اسپرم و تخمک آسیب وارد می‌کند. بنابراین از آنجایی که انسان‌ها به دنبال ایجاد پایگاه‌هایی در ماه و فراتر از آن هستند، بسیار مهم است که بدانیم آیا می‌توانیم با خیال راحت در این مکان‌ها نیز تولید مثل کنیم یا نه.
آمیزش و رابطه جنسی میمون‌ها در فضا بخشی از همین طرح بزرگ است که در صورت موفقیت، اسکان انسان‌ها در ماه و مریخ به دست افرادی چون ایلان ماسک تنها در چند سال آینده امکان‌پذیر خواهد شد.
ایستگاه فضایی تیانگونگ چین نیز مانند ایستگاه فضایی بین‌المللی چندین ماژول دارد و بزرگترین آن به نام ونتیان(Wentian) می‌تواند میزبان چنین آزمایشی باشد. گزارش SCMP می‌گوید: این ماژول در حال حاضر میزبان آزمایش‌های علوم زیستی است و کابینت‌های بیولوژیکی آن قابل گسترش و تنظیم مجدد هستند.
چین ممکن است ابتدا با حیوانات کوچک‌تر شروع کند و سپس به سراغ حیوانات بزرگ‌تر برود تا بفهمد چگونه آنها با شرایط ریزگرانش و محیط فضایی خود سازگار می‌شوند. اما با افزایش اندازه حیوانات، مشکلات نیز تشدید خواهند شد.
به عنوان مثال، میمون‌ها باید به طور منظم تغذیه شوند و در گرانش صفر فضولات تولید می‌کنند که فضانوردان باید در مورد آنها چاره‌اندیشی کنند.
میمون‌هایی که در آزمایش‌های علمی مورد استفاده قرار می‌گیرند، معمولاً بیشتر عمر خود را در قفس گذرانده‌اند. با این حال، برای آزمایشی مانند این، آنها باید به فضا پرتاب شوند، چیزی ممکن است آنها را بی‌نهایت بترساند و میمون‌ها نیز در موقعیت‌های استرس‌زا با کاهش فعالیت یا رفتار تهاجمی واکنش نشان می‌دهند که هر دو رفتار، برنامه‌ها را به خطر می‌اندازد. در نهایت، جالب خواهد بود که ببینیم آیا چین موفق به انجام این آزمایش خواهد شد یا اینکه از عهده رفع مشکلات متعدد آن برنخواهد آمد.