تلسکوپ فضایی هابل تصویری خارق‌العاده از یک کهکشان در فاصله‌ی ۸۰ میلیون سال نوری از زمین ثبت کرد. کهکشانی که نشان از انفجار تشکیل ستارگان دارد.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا و به نقل دیلی‌میل، این کهکشان مارپیچی که "ان‌جی‌سی ۴۶۶۶"(NGC ۴۶۶۶) نام دارد در فاصله‌ی حدود ۸۰ میلیون سال نوری از زمین و در صورت فلکی "ویرگو"(Virgo) قرار دارد.
طبق بیانیه ناسا، این کهکشان در دسته‌ی کهکشان‌های ستاره‌فشان قرار می‌گیرد زیرا به سرعت در حال تشکیل ستاره است.
این آژانس فضایی معتقد است که علت ستاره‌فشان بودن کهکشان "ان‌جی‌سی ۴۶۶۶" رخ دادن فعل‌وانفعالات گرانشی با سایر همسایگان و یک کهکشان کوتوله است که کهکشانی کوچک متشکل از چند میلیارد ستاره است.
ناسا افزود: انفجار ستاره‌ای کهکشان "ان‌جی‌سی ۴۶۶۶" باعث به وجود آمدن نوعی آب‌وهوای غیرمعمول کیهانی به نام ابَرباد(superwind) می‌شود. ابَرباد به انتقال بزرگ گاز از قلب کهکشان به فضا گفته می‌شود. این پدیده در نتیجه‌ی بادهای ایجاد شده در اثر مرگ ستارگان و انفجار ابرنواخترهای پرانرژی ایجاد می‌شود.
در یک دهه گذشته دو ابرنواختر در "ان‌جی‌سی ۴۶۶۶" رخ داده است که یکی از آن‌ها در سال ۲۰۱۴ و دیگری در سال ۲۰۱۹ بوده است. ابرنواختری که در سال ۲۰۱۹ رخ داد ۱۹ برابر بزرگ‌تر از خورشید بود.
ناسا خاطرنشان کرد که میزان "ابَربادی" که از این کهکشان نشات می‌گیرد بسیار زیاد است و این ابَرباد ده‌ها هزار سال نوری گسترش می‌یابد. با این حال نمی‌توان آن را در این تصویر مشاهده کرد.
در سال ۲۰۱۰ تلسکوپ ۲.۲ متری "MPG/ESO" در رصدخانه "لاسیلا"(La Silla) در شیلی موفق به رصد کهکشانی کم‌نور در فاصله‌ی سه میلیون سال نوری از کهکشان "ان‌جی‌سی ۴۶۶۶" شد. اگرچه این کهکشان با مشاهدات رادیویی و اشعه‌ایکس قابل رویت بود اما دوربین میدان باز هابل قادر به ثبت آن نشد.
کهکشان راه شیری نیز یک کهکشان مارپیچی است و در میان معمول‌ترین انواع کهکشان‌ها قرار دارد. این کهکشان‌ها بازوهایی دارند که از مرکز آن‌ها خارج شده و به آن‌ها ساختاری مارپیچی می‌دهد. اکثر کهکشان‌های مارپیچی از یک صفحه‌ی تخت و چرخان از ستارگان، گاز و غبار تشکیل شده‌اند.
"هابل" بیش از ۳۰ سال است که در فضا فعالیت می‌کند و قرار است به زودی اواخر سال جاری تلسکوپ فضایی "جیمز وب" جایگزین آن شود.
"هابل" از زمان پرتاب در سال ۱۹۹۰ تاکنون بیش از ۱.۵ میلیون رصد انجام داده است و ۱۸ هزار مقاله علمی براساس داده‌های آن منتشر شده است. این تلسکوپ با سرعت ۲۷ هزار کیلومتر در ساعت در مدار زمین و در ارتفاع ۵۴۷ کیلومتری، کمی بالاتر از ایستگاه فضایی بین‌المللی در گردش است. نام این تلسکوپ برگرفته از نام "ادوین هابل"، ستاره‌شناس مشهور است که انبساط جهان را کشف کرد.