یکصد و سیزدهمین ماموریت کیهان پیمای شاتل را می‌توان پر دردسر ترین پرواز فضایی جهان نامید. این سفر بارها و بارها به دلیل مشکل موتور اصلی، بسته نشدن دریچه‌های فضا پیما، شرایط بد جوی، نشت اکسیژن و... بارها به تعویق افتاد.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا، کیهان پیمای ایندیور باید فضانوردان را به ایستگاه فضایی بین المللی می رساند و هدف اصلی این ماموریت بردن ششمین گروه فضانوردان ایستگاه فضایی بین المللی و بازگرداندن گره قبلی به زمین, همچنین حمل و نصب یکی از اجزای اصلی این ایستگاه با نام پی-۱ بود. سه راهپیمایی فضایی برای نصب و راه اندازی پی-۱و تجهیزات مرتبط با آن باید انجام می شد. این سکوی ۱۳.۷متری با وزنی معادل ۱۲.۵ تن قرار بود این پرتاب در ۲۲ اوت۲۰۰۲ انجام شود، اما ناگهان مشخص شد که یکی از سامانه های موتور اصلی موشکی شاتل درست کار نمی کند و کارشناسان مرکز پرتاب های فضایی کیپ کاناورال مجبور شدند عملیات آماده سازی پرتاب را متوقف کنند.
به دنبال کشف این نقص فنی، سخنگوی ناسا اعلام کرد پرتاب، روز ۶ سپتامبر صورت خواهد گرفت. اما ظاهرا مشکل عمیق تر از آن بود که ظرف دو هفته برطرف شود و در حالی که خدمه خود را برای سوار شدن به فضاپیما آماده می‌کردند، معلوم شد بخش دیگری از موتور دچار مشکل شده است و پرتاب تا ۱۹ سپتامبر تاخیر خواهد داشت.
اما مشکلات موتور اصلی باز هم برطرف شد و تاریخ سفر به ۶ اکتبر اکتبر موکول گردید. گرچه فعالیت شبانه روزی مهندسان منجر به رفع نقص فنی گردید اما قبل از رسیدن به این تاریخ، بازوی مکانیکی شاتل آسیب دید.
تنها با کمک این بازو می شد محموله بخش باربری شاتل را از مخزن خارج کرد و در جای پیش بینی شده در ایستگاه فضایی بین المللی قرار داد.
بررسی ها نشان داد مشکل بازوی مکانیکی به راحتی قابل رفع نیست و زمان زیادی می طلبد و باید مدت ها روی آن کار کرد به همین دلیل ناسا تاریخ ۲ نوامبر را برای پرتاب اعلام کرد اما باز هم مجبور شدند عملیات را به ۱۰ نوامبر سپس به ۱۱، ۱۹ و بالاخره به ۲۳ موکول کردند.
سرانجام کیهان پیمای ایندیور در ساعت ۰۰:۴۹:۴۷ روز ۲۴ نوامبر ۲۰۰۲(بوقت گرینویچ) سکوی شماره ۳۹ پایگاه پرتاب های فضایی کاناورال را ترک کرد و به این ترتیب به حدود ۴ ماه انتظار پر اضطراب و زحمت پایان داد. این سفینه در ساعت ۲۱:۵۹ روز بعد به ایستگاه فضایی بین المللی پیوست و تا ۲ دسامبر با آن پرواز مشترک داشت. در این مدت مایکل لوپز آلگریا و جان هرینگتن طی سه راهپیمایی فضایی توانستند سکوی پی-۱ را در محل مورد نظر مستقر کنند.
کیهان پیمای ایندیور در ۲ دسامبر از ایستگاه فضایی بین المللی جدا شد تا به زمین بازگردد اما ناگهان شرایط جوی چه در کیپ کندی (محل فرود سفینه) دگرگون و فرود به روز بعد موکول گشت.
خرابی هوا در سه روز بعد هم ادامه داشت. روز ۵ دسامبر سخنگوی سازمان فضانوردی آمریکا، ناسا، اعلام کرد این سازمان می کوشد که شاتل فضا پیمای "اندوور" را روز بعد به زمین باز گرداند. وی در جمع خبرنگاران گفت شاتل، به اندازه کافی اکسیژن و غذا دارد که تا حتی سه روز دیگر بتواند تا در فضا باقی بماند. اما مهندسین، در مورد امکان کمبود سوخت نگران هستند، زیرا آنها سوخت اضافی را قبلاً برای عوض کردن مدار شاتل که به ایستگاه فضایی چسبیده بود، به کار برده‌اند.
سازمان فضانوردی ناسا می گوید که اگر نتواند شاتل را امروز به سلامت به زمین بنشاند، روز شنبه آن را خواهد نشاند. سرانجام این ماموریت پر دردسر در۷ دسامبر با فرود این سفینه در کیپ کندی پایان یافت. اما پرواز شماره ۱۱۳ شاتل فضایی به عنوان پر دردسر ترین سفر فضایی در تاریخ فضانوردی به ثبت رسید.
