میلیاردها سال دیگر خورشید در یک انفجار چشمگیر متشکل از گرد و غبار و گاز از بین می‌رود تا به یک "سحابی سیاره‌نما"(planetary nebula) تبدیل شود.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا و به نقل از دیلی میل، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که خورشید در حدود 10 و یا 5 میلیارد سال دیگر از بین می‌رود و به یک سحابی سیاره‌نما که پر از گاز و گرد و غبار است، تبدیل خواهد شد.
یک سحابی سیاره‌نما نوعی سحابی گسیلشی است که از گاز و پلاسما تشکیل شده است. این نوع سحابی‌ها پس از مرگ ستارگان به وجود می‌آیند. این نام از قرن هجدهم به وجود آمده است و هنگامی که به علت حلقوی بودن این سحابی‌ها(که خود به خاطر انفجار ستاره است) در تلسکوپ‌های ضعیف به شکل یک سیاره دیده و اشتباه گرفته می‌شد. مدت عمر این سحابی‌ها کوتاه و حدود 10 هزار سال در مقابل با عمر چند میلیون ساله ستاره است.
سحابی‌های سیاره‌نما یکی از زیباترین و چشمگیرترین اجرامی است که تاکنون توسط ستاره‌شناسان دیده شده، برخی از آنها به اندازه‌ای روشن به نظر می‌رسند که در فاصله میلیون‌ها سال نوری نیز دیده می‌شود.
تقریبا 90 درصد از تمام ستاره‌های فعال، برای تشکیل یک سحابی سیاره‌نما از بین می‌روند، اما محققان معتقدند جرم خورشید برای ایجاد یکی از این اجرام بسیار کم است. به گفته محققان یک ستاره باید جرم بالایی داشته باشد تا بتواند یکی از این سحابی‌ها را ایجاد کند.
تحقیقات جدید منتشر شده در مجله "Nature Astronomy " نشان می‌دهد که خورشید به اندازه کافی گسترده است تا زندگی خود را در سبک شگفت انگیز، به عنوان یک سحابی سیاره‌نما درخشان، پایان دهد.
پروفسور "آلبرت زیجیسترا" (Albert Zijlstra) عضو تیم بین‌المللی "دانشگاه منچستر" می‌گوید: هنگامی که یک ستاره از بین می‌رود، آن ستاره توده‌ای از گاز و گرد و غبار که به عنوان "هاله" شناخته می‌شود را به فضا منتقل می‌کند. این پوشش می‌تواند نصف توده آن ستاره باشد.
این تنها زمانی است که هسته داغ باعث می‌شود تا پوشش خارج شده حدود 10 هزار سال بدرخشد. این چیزی است که سحابی سیاره نما را قابل مشاهده می‌کند.
بعضی از سحابی‌ها بسیار روشن هستند که از فاصله‌های بسیار زیاد حتی 10 ها میلیون سال نوری نیز دیده می‌شوند.
دانشمندان یک مدل داده جدید را برای پیش‌بینی چرخه حیات ستارگان توسعه دادند.
این مدل نشان داد که پس از پرتاب این هاله، ستارگان در حال مرگ سه برابر سریع‌تر از آنچه قبلا تصور می‌شد، گرم شدند.
این مدل برای ستاره‌ای کم جرم مثل خورشید برای تولید یک سحابی سیاره‌ای روشن ساخته شده است.
بر اساس مدل‌های جدید، خورشید تقریبا در پایین ترین توده قرار می‌گیرد تا یک سحابی سیاره‌نما قابل مشاهده، با نور ضعیف تولید کند.
زیجیسترا گفت: ما دریافتیم که ستاره‌هایی با جرمی کمتر از 1.1 برابر جرم خورشید، سحابی خفیف‌تر را تولید می‌کنند و ستاره‌هایی با جرمی 3 برابر جرم خورشید سحابی‌های روشن‌تر را تشکیل می‌دهند.