دانشمندان ناسا به طور جدی در پی حفاظت زمین از برخورد سیارک‌ها و دور کردن انها از مدار زمین هستند.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا و به نقل از گیزمگ، احتمال برخورد یک سیارک بزرگ به زمین بسیار اندک است، اما آسیب این برخورد احتمالی بسیار زیاد خواهد بود، بنابراین دانشمندان در حال بررسی و توسعه یک فضاپیمای مفهومی طراحی شده برای از بین بردن سیارک‌های خطرناک قبل از رسیدن به زمین هستند.
این فضاپیمای 9 متری با 8.8 تن وزن، موسوم به "HAMMER"( Hypervelocity Asteroid Mitigation Mission for Emergency Response) یک سازه ماژولار است که می‌تواند سیارک را به طور مستقیم نابود کند یا به عنوان یک حامل بمب برای تحویل یک کلاهک هسته‌ای عمل کند.
به گفته ناسا، بیش از یک هزار سال است که هیچ‌کس توسط یک سیارک یا شهاب‌سنگ کشته نشده است. علاوه بر این، کاوش منظومه شمسی، تاریخ زمین‌شناسی زمین و حتی رویدادهای تاریخی اخیر مانند رویداد سیارک مشهور به سیگاربرگی موسوم به "Tunguska" نشان می‌دهد که یک برخورد سیارکی می‌تواند اثرات فاجعه باری داشته باشد. شاید حتی موجب نوعی از انقراض جمعی شود که از زمان دایناسورها در 65 میلیون سال پیش تا کنون دیده نشده است.
با توجه به این نکته، یک مطالعه مشترک از سوی ناسا، سازمان امنیت هسته‌ای آمریکا (NNSA)، آزمایشگاه ملی "لارنس لیورمور"(LLNL) و آزمایشگاه ملی "لوس آلاموس" به بررسی این که چگونه یک فضاپیما بدون سرنشین می‌تواند سیارک‌های تهدیدکننده زمین را کنترل کند، می‌پردازند.
برای اهداف تئوری، دانشمندان سیارک "101955 بنو" را انتخاب کردند که یک سیارک است که مدار منظومه شمسی را به طور منظم دور می‌زند و محاسبه می‌شود که تا 25 سپتامبر سال 2135 به احتمال 2700 به 1 به زمین برخورد کند.
علاوه بر این، "بنو" با قطر 500 متر، از ساختمان "امپایر استیت" نیز بزرگتر است و وزنی بالغ بر 79 میلیارد کیلوگرم دارد.
آزمایشگاه ملی "لارنس لیورمور" می‌گوید که اگر این سیارک به زمین برخورد کند، معادل برخورد یک بمب 1200 مگاتنی خواهد بود که 80 هزار بار قدرتمندتر از بمب اتم مورد استفاده در هیروشیما در سال 1945 است.
هدف این مطالعه این است که الزامات رهگیری و انحراف یک سیارک را در نظر بگیرند. این مطالعه سه رویکرد متفاوت را با کمک ناسا برای اولین بار انجام داد.
گویا تاکنون روش منحرف کردن سیارک‌ها با استفاده از یک نیروی جنبشی برگزیده شده است.
این مطالعه در مجله Acta Astronautica منتشر شده است.