محققان دانشگاه "اکستر" در تحقیقات خود نگرش جدیدی را در ارتباط با یکی از معتبرترین نظریه‌ها درباره نحوه شکل‌گیری سیارات ارائه دادند.
به گزارش واحد خبرگزاری مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا و به نقل از فیز، پاسخ به این سوال اساسی که منشا تشکیل سیارات دقیقا چه چیزی است همواره برای دانشمندان به صورت یک چالش جدی مطرح بوده است.
تیمی از محققان بین‌المللی در دانشگاه "اکستر"(Exeter) یک بینش تازه در زمینه یکی از نظریه‌های معتبر شکل‌گیری سیارات ارائه داده اند.
روند زندگی یک ستاره جوان با انتشار حجم زیادی از غبار و گاز به محیط پیرامون آن آغاز می‌شود و محققان معتقدند غبارها در مدارهای نزدیک ستاره سیارات سنگی و گازها در مدارهای دور سیارات گازی را تشیل می‌دهند.
با این حال، دانشمندان هنوز به دنبال درک کامل از چگونگی تشکیل این تشکیلات برای تشکیل سیارک‌ها هستند.
محققان در تحقیقات خود با استفاده از تلسکوپ‌های قدرتمند به رصد ستاره جوان و گرم "اوریونیس وی1247"( V1247 Orionis) پرداخته‌اند که حجم وسیعی از گاز و غبار در مدار آن دیده می‌شود.
تیم تحقیقاتی در بررسی‌های خود موفق شدند یک عکس باکیفیت از این ستاره تهیه کنند که در آن دو بخش به وضوح دیده می‌شود. یک حلقه مرکزی که با رنگ درخشان مشخص شده و یک ساختار نیمه شفاف در اطراف آن.
به نظر می‌رسد منطقه تاریک بین حلقه مرکزی و هلال خارجی به خاطر وجود یک سیاره باشد که در حال حرکت در این قوس است.
زمانی که این سیاره در مدار خود حرکت می‌کند مناطق پرفشاری در دو طرف مسیر حرکت خود بر جای می‌گذارد که سبب می‌شود سیاره دیگری در اطراف آن تشکیل نشود.
پروفسور "کراوس"(Kraus) محقق ارشد این تحقیق گفت: تفکیک تصویری که با استفاده از تلسکوپ "آلما" به ست آمده ما را قادر می‌سازد که برای اولین بار ساختار پیچیده‌ای از این گرداب‌های فضایی را مشاهده کنیم و مطمئن شویم که حجم زیادی از سیارک‌های احتمالی در محل‌های خود قرار ندارند و احتمالا بوسیله ستاره مرکزی خود بلعیده شده‌اند.
نتایج به دست امده نشان می‌هند که شبیه‌سازی‌های کامپیوتری روند قرارگیری غبارهای کهکشانی را به درستی پیش‌بینی کرده‌اند و حجم بسیار زیادی از سیارک‌ها قبل از آنکه بتوانند به حد و اندازه‌های زمین و دیگر سیارات سنگی منظومه شمسی برسند، به درون ستاره مرکزی کشانده می‌شوند و نابود می‌شوند.
پیش از این نمونه واقعی از این پدیده دیده نشده است اما این ستاره میزبان ثابت کرده است که شبیه‌سازی‌ها بسیار به واقعیت نزدیک بوده‌اند.
نتایج این تحقیق در ژورنال علمی Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.