کپسول با سرعت 46 هزار کیلومتر بر ساعت وارد جو می‌شود ـ یک 25

در حالی که تنها کمتر از یک ساعت و نیم به ورود تاریخی کپسول ارزشمند فضاپیمای بدون سرنشین استارداست (Stardust) به جو زمین باقی مانده است، دانشمندان و مقامات آژانس فضایی آمریکا (ناسا) بی صبرانه در انتظار پایان ماموریت هفت ساله این فضا پیما و یکی از بلندپروازانه‌ترین ماموریت‌های دوردست ناسا هستند.
به گزارش سرویس «علمی» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، دانشمندان ناسا اعلام کردند که این کپسول 45 کیلوگرمی که علاوه بر تجهیزات خود حاوی اطلاعات و ذرات بسیار ارزشمندی از دنباله دار Wild-2 است، با سرعتی بالغ بر 8/12 کیلومتر برثانیه که سریعترین سرعت ثبت شده در تاریخ ورود تجهیزات و فضاپیماها می‌باشد وارد جو زمین خواهد شد.
در همین حال خبرنگاران رسانه‌های خبری از سراسر جهان که در صحرای یوتا در غرب امریکا حضور یافتند گزارش دادند که مقامات عالی‌رتبه ناسا و سایر دانشمندان علوم هوافضا از آمریکا و سراسر جهان خود را با هر وسیله‌ای که در اختیار داشتند به این منطقه رسانده و برای ورود کپسول به جو زمین و در نهایت فرود آن به وسیله چتر در صحرای «یوتا» لحظه شماری می‌کنند.
در همین حال دکتر «پیتر تسو» در دانشمندان سرشناس ناسا و شخصی که برای نخستین بار ایده این ماموریت را در سال 1981 میلادی ارائه کرد با شوق زائدالوصفی گفت: 25 سال است که در انتظار چنین لحظه‌ای لحظه شماری می‌کردم.
دکتر تسو که متولد چین است اکنون در میان سایر دانشمندان جهان در صحرای یوتای آمریکا حضور دارد.
دکتر تسو در گفت‌وگو با خبرنگاران گفت: فضاپیمای استارداست طبق برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته کپسول حامل ذرات ارزشمند دنباله دار وایلد - 2 را در ساعت 21:56 دقیقه شب گذشته به وقت پاسفیک رها کرده است.
به گفته وی 15 دقیقه بعد فضای پیمای بدون سرنشین استارداست با انجام مانوری، وارد مداری به دور خورشید می‌شود و نهایتا در ساعت 1:57 صبح امروز به وقت پاسفیک (حدود 13 و 50 دقیقه به وقت ایران) کپسول وارد جو زمین خواهد شد.
به گزارش ایسنا، دانشمندان اعلام کردند سرعت اولیه این کپسول در زمان ورود به جو زمین در حدود 46 هزار و 440 کیلومتر بر ساعت خواهد بود که سریعترین سرعت ورود جرم دست ساز بشر به جو زمین است.
به گفته دانشمندان این سرعت حتی از رکورد ثبت شده در ماه می سال 1969 میلادی و در جریان بازگشت آپولوی 10 به زمین سریعتر است.
گفتنی است، هفتم فوریه سال 1999 فضاپیمای غبارروب «استار داست» (غبار ستاره) در حالی راهی فضا شد که دانشمندان این ماموریت به هفت سال بعد و چنین دقایقی می اندیشیدند، زمانی که کپسول حاوی ذرات یک دنباله‌دار برای نخستین بار در تاریخ کاوش‌های فضایی به زمین بازگردانده می شد.
هدف ماموریت «استار داست» ملاقات با دنباله دار «ویلت-2 » بود.
فضاپیما در دوم ژانویه سال 2004 به دنباله دار رسید و به کمک ابزارغبار روب خود هزاران ذره گیسوی دنباله دار را با ماده مخصوصی به نام «ایروژل» به دام انداخت. سپس در برگیرنده ذرات درون کپسول برگشت به زمین قرار گرفت تا فضاپیما آن را به فراز زمین برساند و در جو رها کند.
اکنون توجه جامعه علمی در سراسر جهان به این ماموریت به ظاهر کوچک و کم سرو صدا جلب شده است، ماموریتی که در صورت موفقیت فرود کپسول ذرات دانش ما را از چگونگی پیدایش منظومه شمسی متحول خواهد کرد زیرا دنباله دارها، این کوه های یخ سرگردان در فضا، از نخستین اجرام شکل گرفته در منظومه شمسی اند و آنالیز ذرات سازنده آنها از نخستین روزهای پیدایش خورشید و سیاراتش با ما سخن می گویند.
به گزارش ایسنا از نجوم، نیمروز بیست و پنجم دی به وقت ایران فضاپیمای استار داست، کپسول حاوی ذرات را بر فراز زمین رها می‌کند تا با سرعت خیره کننده 46 هزار و 440 کیلومتر بر ساعت که بیشترین سرعت ورود به جو زمین است به طرف زمین پرتاب شود.
با کاسته شدن از ارتفاع کپسول چتر فرود آن باز می شود تا از سرعت آن کم شود و سر انجام به آرامی در بیابان‌های اطراف دریاچه بزرگ نمک در ایالات متحده در گرگ و میش سپیده دم (به وقت محلی) فرود آید.
----
Isna.ir