سفینه فضایی وویجر 2 ناسا در 24 ژانویه سال 1986 از سیاره گازی مرموز و دور اورانوس دیدن کرد و توانست تصاویر خیره کننده‌ای از این سیاره و قمر‌های آن را در طول پروازش که حدود 5.5 ساعت به طول انجامید، ارائه کند.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا، با وجود این که اورانوس فاصله زیادی تا خورشید ندارد، سردترین سیاره منظومه شمسی است زیرا هیچ منبع حرارت داخلی ندارد.
دانشمندان نشان دادند که جو این سیاره 85 درصد هیدروژن و 15 درصد هلیوم است.
آنها همچنین دریافتند که اورانوس دارای یک میدان مغناطیسی متفاوت از سیارات دیگر است. در عطارد، زمین، مشتری و زحل، میدان مغناطیسی تقریبا با محور چرخش همتراز است.
وویجر 2 ثابت کرد که در اطراف اورانوس میدان مغناطیسی قوی‌ای وجود دارد اما شدت آن یک دهم میدان مغناطیسی زحل است.با این حال قدرت آن به طور متوسط 50 بار نیرومندتر از میدان مغناطیسی زمین است و دنباله‌ای به طول 465 هزار کیلومتر(18 برابر شعاع خودش) دارد.
درک این که چگونه میدان مغناطیسی سیاره ای با خورشید تعامل دارد، یک بخش کلیدی از اهداف ناسا برای درک ماهیت فضا است. مطالعه ارتباط خورشید- سیاره، نه تنها اطلاعاتی را ارائه می‌دهد که برای سفر به فضا مفید است، بلکه کمک می‌کند تا در مورد ماهیت سیارات و نیروهای بالقوه آنها بیشتر بدانیم.
وویجر 2 همچنین موفق به کشف 10 قمر و دو حلقه جدید در این سیاره شد. این سیاره در مجموع دارای 27 قمر است. یک قمر یخ زده به نام میراندا ، نشان دهنده چشم انداز عجیب و غریب و متنوع و نیز شواهدی از فعالیت‌های زمین شناسی فعال در گذشته بود.در حالی که این قمر تنها حدود 500 کیلومتر قطر دارد و دارای دره‌های عظیم است.
در سال 1989، وویجر 2 نپتون را نیز به رزومه کاری خود اضافه کرد.
وویجر 2 در 20 آگوست سال 1977 و 16 روز قبل از دوقلوی خود، وویجر 1 به فضا پرتاب شد. در ماه آگوست سال 2012، وویجر 1 به اولین فضاپیمایی تبدیل شد که وارد فضای بین ستاره ای شد.
انتظار می‌رود که وویجر 2 نیز در چند سال آینده به فضای بین‌ستاره ای برسد.