یک تیم بین‌المللی از ستاره‌شناسان راه جدیدی را برای اندازه‌گیری کشش جاذبه در سطح ستاره‌های دوردست ارائه کردند تا به واسطه آن بتوانند وجود حیات در ستاره‌های دوردست و سیاراتی که به دور آنها می گردند را اثبات کنند.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا، این روش جدید به دانشمندان اجازه می‌دهد تا گرانش سطحی را با دقت حدود چهار درصد، در ستاره‌هایی که بیش از حد دور بوده یا کم نور هستند اندازه‌گیری کنند.
درک میزان گرانش سطحی یک ستاره اساسا مستلزم دانستن مقدار وزن شما در آن ستاره است.اگر ستاره‌ها دارای سطوح جامد باشند و شما بتوانید بر روی آنها بایستید بنابراین وزن شما از یک ستاره به ستاره دیگر متغیر است.
از آنجا که گرانش سطحی بستگی به جرم ستاره و شعاع آن دارد (همانطور که وزن شما بر روی زمین به جرم و شعاع آن بستگی دارد)، این روش ستاره‌شناسان را قادر به ارزیابی بهتر جرم و اندازه ستاره‌های دوردست می‌سازد.
استاد جایمی ماتیوز مولف این پژوهش از دانشگاه بریتیش کلمبیا اظهار کرد: اندازه یک سیاره با اندازه ستاره مادر آن سنجیده می‌شود و اگر شما ستاره را نشناسید، سیاره آن را نیز نخواهید شناخت.
وی افزود با این روش شما از میزان اندازه و روشنایی یک ستاره و اندازه و درجه حرارت سیاره اطراف آن و این که آیا دارای اقیانوس یا موجودات زنده است یا خیر، مطلع می‌شوید.
این روش جدید که "روش زمانبندی تابع خود همبستگی" یا روش زمانبندی کوتاه مدت نام دارد، از تنوعات ظریف روشنایی ستاره‌های دوردست که توسط ماهواره‌هایی مانند MOST کانادا و Kepler ناسا ضبط شده استفاده می‌کند.
توماس کالینگر نویسنده ارشد از دانشگاه وین اظهار کرد: روش زمانبندی یک ابزار ساده اما قدرتمند است که می‌تواند برای کمک به درک ماهیت ستاره‌هایی مانند خورشید و کمک به پیدا کردن سیارات دیگر مانند زمین به کاربرده شود.
این روش می‌تواند نقش هیجان انگیزی را در مطالعه سیارات فراتر از منظومه شمسی و بسیاری از ستاره‌های دوری که حتی خواص اساسی آنها در مدار نمی‌تواند به درستی اندازه‌گیری شود، بازی کند.
این روش جدید در یک پژوهش در مجله Science Advances منتشر شده است.