مرکز مطالعات و پژوهشهای فلکی - نجومی
328
|
اخبار |
1384/09/14
1044
|
چاپ
فضاپیمای ناسا اطلاعات لازم برای آزمایش پیشگویی نظریه انیشتین را جمع‌آوری کرد ـ 14
فضاپیمای «گرانش کاو B» تمام اطلاعات مورد نیاز فیزیکدانان برای آزمایش پیشگویی عجیب نظریه نسبیت عام اینشتین را جمع آوری کرده است.
به گزارش سرویس «علمی» خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، آزمایش فیزیکی مشترکی بین سازمان فضایی آمریکا (ناسا) و دانشگاه «استنفورد» به نام «گرانش کاو B» اخیرا به نخستین نتایج رسیده است.
اکنون اولین سال جمع آوری اطلاعات این ماهواره در مدار زمین به پایان رسیده است. نتایج که تجزیه و تحلیل آنها یک سال دیگر طول خواهد کشید، شکل انحنای «فضا - زمان» را در نزدیکی زمین مشخص خواهد کرد.
زمان و فضا – طبق نظریه نسبیت اینشتین – به یکدیگر بافته شده‌اند و ساختار تار و پودی چهاربعدی به نام «فضا- زمان» را به وجود آورده اند. جرم قابل توجه زمین این ساختار را به شکل یک گودی در می آورد؛ مانند شخص سنگینی که وسط یک تشک بادی نشسته باشد. هر چند که چنین خمیدگی‌های فضا - زمان را اغلب در محیط اطراف اجرام بسیار پر جرم تر و فشرده تری مانند سیاهچاله‌ها، ستاره های نوترونی و کوتوله های سفید سراغ داریم اما اگر با دقت کافی محیط اطراف اجرام بسیار کم جرم تری مانند زمین را نیز بررسی کنیم خمیدگی فضا-زمان ناشی از جرم زمین را می توانیم بیابیم.
طبق نظریه نسبیت عام اینشتین، حرکت اجسام در ساختار تار و پودی «فضا - زمان» صورت می گیرد. یعنی جسم در حال حرکت تابع شکل فضا- زمانی است که در آن واقع شده است.
بر اساس این نظریه، گرانش باعث تغییر شکل ساختار «فضا - زمان» می‌شود و در نتیجه حرکت جسم نیز بر اثر میدان گرانشی تغییر می کند. به زبان اینشتین گرانش در اصل حرکت اجسام در مسیر خمیدگی ساختار فضا - زمان در اطراف جسم پرجرم است، یعنی وقتی زمین در مداری به دور خورشید در گردش است از دید نسبیتی به دلیل انحنای فضا - زمان اطراف خورشید در این مسیر هدایت می شود.
اگر زمین ثابت بود، ضرورتی برای انجام این کاوش نبود، ولی از آنجا که زمین به دور خود حرکت دورانی دارد، این خمیدگی نیز باید همراه با زمین بچرخد. زمین با پیچ و تاب دادن ساختار «فضا - زمان» به دور خود به آرامی آن را به صورت یک ساختار چرخشی چهار بعدی در می آورد.این همان چیزی است که ماهواره «گرانش کاو» یا GP-B برای آزمایش آن به فضا فرستاده شده است.
به گزارش ایسنا از پایگاه ملی داده‌های علوم زمین، این آزمایش براساس فکر بسیار ساده‌ای انجام می شود: یک ژیروسکوپ (گردش نما) در حال چرخش در مداری در نزدیکی زمین قرار می دهند، در حالی که محور چرخش آن به سمت یک ستاره بسیار دور - در نقش یک مرجع ثابت و بدون حرکت - نشانه رفته است.
بدون وجود نیروهای خارجی، محور ژیروسکوپ باید تا ابد به سمت همان ستاره ثابت بماند.ولی چون فضا - زمان در نزدیکی زمین خمیده است، جهت محور ژیروسکوپ به مرور زمان تغییر می کند.
با اندازه گیری بسیار دقیق تغییرات جهت محور ژیروسکوپ نسبت به ستاره، می توان میزان خمیدگی فضا - زمان را در نزدیکی زمین اندازه گرفت.
------
Isna.ir