محققان دریافتند کهکشان‌هایی که 9 میلیارد سال قبل با سرعت بسیار بالایی ستارگان
را تشکیل داده‌اند، بسیار کارآمدتر بوده‌اند.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی نجومی به نقل از ایسنا، اعتقاد بر این است که اکثر ستارگان بر یک توالی اصلی
متکی هستند که در آن، هر چه جرم کهکشان بزرگتر باشد، بهره‌وری آن برای شکل دادن به
ستارگان جدید بیشتر است.
با این حال، یک کهکشان هر از گاهی به نمایش انفجاری از ستارگان تازه شکل‌گرفته
می‌پردازد که بیشتر از بقیه می‌درخشند.
برخورد میان دو کهکشان بزرگ معمولا سبب شکل‌گیری این انفجار ستاره‌ای می‌شود که
طی آن، گاز سرد موجود در ابرهای عظیم مولکولی برای حفظ چنین نرخ بالایی از شکل‌گیری
ستاره، سوخت می‌شود.
سوالی که اغلب ستاره‌شناسان با آن مواجه می‌شوند این است که آیا چنین انفجاری
از ستارگان در جهان اولیه در نتیجه داشتن یک منبع گاز فراوان بوده یا این که
کهکشان‌ها به طور موثرتری گاز را تبدیل می‌کردند.
پژوهش جدید به رهبری جان سیلورمن از موسسه فیزیک و ریاضی جهان کاولی، محتوای گاز
مونوکسید کربن را در هفت کهکشان که در سن چهار میلیارد سالگی جهان در مرحله انفجاری
ستاره‌ای قرار داشته‌اند، مورد مطالعه قرار داده است.
این کار با استفاده از تلسکوپ آرایه میلیمتری بزرگ آتاکاما (آلما) واقع در فلات
کوه شیلی امکان‌پذیر شده است.
محققان دریافتند که با وجود اینکه کهکشان با سرعت بالا به تشکیل ستارگان ادامه
می‌داد، اما انتشار گاز مونوکسیدکربن در آن زمان کاهش یافته بود.
این مشاهدات شبیه رصدهایی است که از کهکشان‌های دارای انفجار ستاره‌ای در نزدیکی
زمین امروز ثبت شده‌اند، اما مقدار تخلیه گاز با سرعت مورد انتظار اتفاق نمی‌افتد.
این امر محققان را به این نتیجه رسانده که ممکن است بسته به میزان سرعت بالای
شکل‌گیری ستاره نسبت به توالی اصلی، یک افزایش مداوم در بهره‌وری وجود داشته باشد.
این پژوهش در مجله Astrophysical منتشر شده است.