گروهی از دانشمندان بر این نظریه خود که سیاره زمین دو ماه دارد پافشاری می کنند که یکی از آنها همان ماهی است که شبها در آسمان دیده می شود و ماه دیگر سیارکی کوچک به اندازه یک خودروی هوشمند است.
به گزارش خبرگزاری مهر، این گروه از دانشمندان باور دارند ماه دوم زمین پس از عبور از مداری عظیم به دور سیاره به اعماق فضا پرتاب می شود. این نظریه توسط دانشمندانی که آن را باور دارند در 20 دسامبر 2011 در نشریه ایکاروس منتشر شده است. بر اساس این نظریه صخره ای فضایی به وسعت دست کم یک متر همواره در مدار زمین در گردش است در حالیکه همیشه یک صخره ثابت نیست بلکه صخره هایی متغییر به صورت موقتی ماه دوم زمین را تشکیل می دهند.
در مدلهای علمی نظری، زمانی که این سیاره ها در مسیرشان به سوی خورشید در حال عبور از کنار زمین هستند گرانش زمین آنها را به خود جذب کرده و پیش از اینکه سیارکها به مسیر خود پرتاب شوند در حدود 9 ماه در مدار زمین به حرکت خود در مدار ادامه می دهند.
دانشمندان می گویند به دیگر قمرهای زمین نسبت به ماه توجه به شدت کمی می شود در حالی که این قمرها واقعا وجود دارند. به گفته محققان رصد خانه پاریس سیارکهای زیادی در سامانه خورشیدی ما وجود دارند و از این رو احتمال جذب شدن یکی از آنها توسط نیروی جاذبه زمین وجود دارد. این محققان در مقاله خود برای اولین بار مدل نظری و ابعاد قمرهای موقتی زمین را ارائه کرده اند. در این تحقیق اطلاعات مربوط به سیارکی آورده شده است که از سال 2006 به مدت یک سال در مدار زمین در حرکت بوده است.
بر اساس گزارش بی بی سی، محققان احتمال می دهند دلیل رصد شدن این سیارک بزرگتر بودن آن نسبت به دیگر سیارکهایی بوده که در مدار زمین در حرکت بوده اند. به طور کلی این سیارکها هرگز بزرگتر از یک متر نیستند از این رو اگر از زمین دور باشند بسیار کم نور و اگر نزدیک باشند بسیار سریعتر از آن هستند که بتوان آنها را به راحتی رصد کرد. این محدودیتها به آن معنی است که انسان نمی تواند به طور دقیق از وجود ماه دوم زمین آگاه شود. با این همه راه اندازی تلسکوپ LSST در سال 2015 شیلی می تواند تغییرات زیادی را در این محدودیت به وجود آورد.
نظریه ای درباره گذشته قمرهای زمین
پیش از این مطالعه محققان دانشگاه کالیفرنیا اعلام کرده بودند سیاره زمین زمانی دو ماه داشته که طی برخوردی کم سرعت که چندین ساعت به طول انجامیده با یکدیگر ترکیب شده اند. هر دو این قمرها از بقایای شبه سیاره ای به اندازه مریخ بوده اند که در دوران شکل گیری زمین با آن برخورد کرده اند. در حالی که نظریه سنتی بیان می کند که ماه جوان هر نوع جرم و ذره دیگری را به فضای میان ستاره ای پرتاب می کرده است، نظریه جدید بر این اساس است که یکی از این اجرام نجات پیدا کرده و در نقطه گرانشی پایداری در سیستم زمین-ماه متوقف شده است.
بر اساس گزارش نیچر، محققان با شبیه سازی رایانه ای نشان دادند حالت کنونی ماه را می توان به کمک برخورد قمر دیگری که یک-سیُم جرم ماه کنونی و یا قطری برابر هزار کیلومتر داشته را توضیح داد. احتمال می رود چنین قمری در یک نقطه لاگرانژی به اندازه ای خود را حفظ کرده که ماه به مرحله جامد شدن رسیده، اما لایه عناصر ماه هنوز در حالت مایع قرار داشته اند. در این میان نیروهای کششی زمین منجر به حرکت دادن هر دو ماه شده و زمانی که هر دو ماه به یک سوم فاصله کنونی زمین تا ماه رسیده اند، گرانش خورشید بر روی حرکتهای مداری آنها تاثیر گذاشته و دو ماه با یکدیگر برخورد کرده اند.