یک تیم بین المللی از ستاره شناسان دریافتند که انرژی پرتوهای گامایی ساطع شده از ستاره نوترونی مرکز سحابی خرچنگ بسیار بیشتر از آن چیزی است که در مدلهای تئوریک موجود پیش بینی شده است.
به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان یک تیم بین المللی به سرپرستی دانشگاه واشنگتن برپایه رصدهای تلسکوپ "وریتاس" (VERITAS) در آریزونا کشف کردند که پرتوهای گامایی برانگیخته از ستاره نوترونی مرکز سحابی خرچنگ به سطح انرژی بین 100 تا 400 گیگا الکتروولت رسید.
این درحالی است که قبل از رصدهای این تلسکوپ، حداکثر انرژی ثبت شده از پرتوهای گامایی این ستاره نوترونی 25 گیگا الکتروولت بود.
برای درک شگفت انگیز بودن این کشف کافی است به این مسئله فکر کرد که یک فوتون 400 گیگا الکتروولتی تقریباً یک تیلیارد برابر پر انرژی تر از یک فوتون نور مرئی است.
براساس گزارش ساینس، در قلب ستاره عظیم متلاشی شده ای که سحابی خرچنگ را می سازد یک ستاره نوترونی قرار دارد که به سرعت می چرخد و یک میدان مغناطیسی دو قطبی تولید می کند.
به سبب فقدان سطح هم تراز، پرتوهای ساطع شده در طول خطوط میدان مغناطیسی، یک مسیر مدور را در فضا ایجاد می کنند.
پرتو این مسیر مدور در فواصل زمانی آنچنان منظمی از زمین قابل رویت است که به نظر می رسد یک اخترنما باشد.
دانشمندان برای ردیابی این سطح انرژی با دستگاههای بسیار حساس تلسکوپ "وریتاس" این اخترنما را به مدت 4 سال و در مجموع 107 ساعت رصد کردند.
این ستاره شناسان در این خصوص توضیح دادند: "اخترنمای مرکز سحابی خرچنگ از طریق امواج رادیویی، پرتوهای ایکس، پرتوهای گاما و پرتوهای نور کشف شده بود، اما ما هرگز تصور نمی کردیم که انرژی این پرتوها بتواند به بیش از 100 گیگا الکتروولت برسد."
این دانشمندان افزودند: "الکترونها و پروتونها از سطح ستاره نوترونی دور می شوند و یک مغناطیس- کره (مگنوتوسفر) به شکل استوانه و به قطر هزاران کیلومتر را به وجود می آورند. این استوانه که همراه با ستاره نوترونی می چرخد دارای یک سطح هدایت پذیری بسیار بالا است اما از طریق شکافهای کوچکی باز می شود و به همین دلیل سطح انرژی ذراتی که از یک طرف به طرف دیگر این شکافها عبور می کنند بسیار بالا می رود. هدف از رصدهای ما مکان یابی شکافها و شناسایی مکانیزمی است که شتاب ذرات و انتشار پرتوهای گاما را هدایت می کند."
نتایج این تحقیقات توضیح می دهد که این ذرات در نزدیکی نقاط انتهایی قطبهای اخترنما شتاب می گیرند. این درحالی است که برپایه مدلهای نظری موجود، این شکافها باید در بخش انتهایی مغناطیس کره که در آن میدانهای بارهای مخالف به یکدیگر برخورد می کنند افزایش یابند.