دانشمندان آمریکایی در یک شبیه سازی رایانه ای نشان دادند که شفقهای قطبی در سیارات غول پیکر فرامنظومه خورشیدی 100 تا هزار برابر نورانی تر از شفقهای زمین هستند.
به گزارش خبرگزاری مهر، شفقهای آسمانی زمانی به وجود می آیند که این ذرات باردار در مسیر میدان مغناطیسی زمین جاری شوند و پس از برخورد با اتمسفر و تحریک مولکولهای هوا در بخشهای قطبی، انرژی اضافی را به صورت نور آزاد کنند.
اکنون گروهی از دانشمندان مرکز فیزیک نجوم هاروارد- اسمیت سونیان این فرضیه را مطرح کردند که شفقهای قطبی در سیارات غول پیکر فرامنظومه خورشیدی که در ابعاد سیاره مشتری هستند و با اصطلاح "مشتریهای داغ" شناخته می شوند چگونه هستند.
شفقهای قطبی در روی زمین زمانی شدت می گیرند که زمین از یک انفجار تاج خورشیدی (CME ) آسیب ببیند.
CME یک انفجار غول پیکر است که میلیاردها تن پلاسمای خورشیدی را در فضا می پراکند. پلاسمای خورشیدی، گازی در دمای بسیار بالا از ذرات باردار است.
یک CME می تواند مگنتوسفر (مغناطیس کره) زمین را خراب کند. مگنتوسفر، حبابی از میدان مغناطیسی است که با استفاده از یک توفان ژئومغناطیس از زمین محافظت می کند.
این دانشمندان به منظور مطالعه در مورد اینکه شفقهای قطبی یک سیاره غول پیکر گازی که در مدار نزدیک به ستاره خود می چرخد چگونه خواهد بود از مدلهای رایانه ای استفاده کردند.
به گفته این دانشمندان در منظومه خورشیدی یک CME به تدریج از طرف خورشید به سوی زمین گسیل می شود درحالی که یک سیاره "مشتری داغ" فرامنظومه خورشیدی می تواند تحت جریانی از ذرات متمرکز شده تری قرار داشته باشد.
تاثیر این جریان CME متمرکز می تواند کاملاً متفاوت و بسیار خشن تر از آن چیزی باشد که بر روی زمین می بینیم.
به گزارش یونیورس تودی، در این مدل، یک "مشتری داغ" تحت تاثیر یک CME قرار گرفت و پس از برخورد به میدان مغناطیسی به اتمسفر سیاره رسید و شفقهایی ایجاد کرد که به صورت حلقه های بسیار عظیم استوایی که 100 تا هزار برابر شدیدتر و پرانرژی تر از شفقهای زمین بود ظاهر می شدند.
پس از حدود شش ساعت، شفقها پیش از اینکه به تدریج ناپدید شوند شروع به حرکت به سمت قطبهای سیاره کردند.