چرا نمي توانيم در آن واحد در دو جا باشيم؟ ساده ترين پاسخ به اين سوال اين است كه چون ظاهرا اجسام بزرگ مشمول، همان قوانين عجيب دستگاه‌هاي كوانتومي حاكم بر ذرات زيراتمي نمي شوند، پس ما قادر نخواهيم بود كه در يك لحظه در دو محل حضور داشته باشيم؛ اما چرا اين ويژگي وجود دارد و يك شي تا چه اندازه بايد بزرگ باشد تا ديگر در دنياي ذرات كوانتوم قابل كاربرد نباشد؟
دانشمندان اظهار مي دارند كه امواج در فضا - زمان مي تواند پاسخ اين سوال را مشخص كنند.
مرز دقيق بين عوالم شناخته شده و عوالم كوانتومي از مدتها پيش يك راز بوده است.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش هاي فلکي ـ نجومي به نقل از سايت "newscientist.com" ، يك نظريه كه اخيرا در اين زمينه ارائه شده، مي گويد: هر چيزي كه به عنوان يك سيستم كوانتومي آغاز مي شود، در عالي‌ترين حالت‌هاي خود به وجود مي آيد. اين امر باعث مي شود كه براي مثال يك شي بتواند در يك لحظه، در بسياري از مكان‌ها وجود داشته باشد. اما وقتي اين سيستم با محيط خود تعامل پيدا مي كند به درون يك وضعيت شناخته شده منفرد فرو مي ريزد. دانشمندان اين پديده را "ناپيوستگي كوانتومي" مي نامند.
براهيم لامين، محقق دانشگاه پير و ماري كوري در فرانسه و دستياران وي در اين باره مي گويند كه ما مي‌توانيم امواج جاذبه‌يي را مسوول اين پديده بدانيم.
وي تشريح مي كند كه اين امواج در عمق تار و پود كائنات در اثر گسترش سريع آن بلافاصله پس از وقوع پديده انفجار بزرگ و همچنين توسط پديده‌هاي خروشان و مهاجم اخترفيزيكي مانند تصادم سياه‌چاله‌ها، توليد شدند. در نتيجه يك پيش زمينه از امواج در گستره‌هاي بسيار پايين بر فضا - زمان سايه افكندند.
لامين و دستيارانش در محاسبات خود روي پديده ناپيوستگي كوانتومي به اين ايده رسيده‌اند كه امواج جاذبه‌يي مي‌توانند عامل فروريختن ناشناخته‌هاي كوانتومي به درون يك حالت شناخته شده منفرد باشند.
شرح اين يافته در مجله علمي "نيوساينتيست" منتشر شده است.