مرکز مطالعات و پژوهشهای فلکی - نجومی
1447
|
واحد خبر مركز |
1387/11/24
566
|
چاپ
کمتر ?دیده کیهانی به اندازه دنباله دارها باعث ایجاد بیم و ترس در بشر شده اند. به طور خاص می توان به دنباله دار هالی، که آخرین بار در سال 1986 دیده شد، اشاره کرد که در تلمود (یکی از کتب مقدس یهودیان) از آن به این صورت یاد می شود: "ستاره ای که هر هفتاد سال یک بار ظهور می کند و باعث اشتباه ناخدایان کشتی ها می ?ردد". در سال 1066 میلادی، مشاهده این دنباله دار درست ?یش از جن? هیستین?ز (Battle of Hastings)، به عنوان نشانه ای از بدش?ونی تلقی شد. ?فته می شود در سال 1456، ?ا? کالیکستوس سوم (Pope Callixtus III) دنباله دار هالی را تکفیر کرده است ...
کمتر ?دیده کیهانی به اندازه دنباله دارها باعث ایجاد بیم و ترس در بشر شده اند. به طور خاص می توان به دنباله دار هالی، که آخرین بار در سال 1986 دیده شد، اشاره کرد که در تلمود (یکی از کتب مقدس یهودیان) از آن به این صورت یاد می شود: "ستاره ای که هر هفتاد سال یک بار ظهور می کند و باعث اشتباه ناخدایان کشتی ها می ?ردد". در سال 1066 میلادی، مشاهده این دنباله دار درست پیش از جن? هیستین?ز (Battle of Hastings)، به عنوان نشانه ای از بدش?ونی تلقی شد. ?فته می شود در سال 1456، ?ا? کالیکستوس سوم (Pope Callixtus III) دنباله دار هالی را تکفیر کرده است.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش هاى فلکى ـ نجومى به نقل از سایت "www.nojumnews.com" ، دانش جدید البته به دنباله دارها به صورت دقیق تری مین?رد. امروزه می دانیم که دنباله دارهایی مانند هالی، توده هایی مرکب از غبار و یخ هستند که در مدارهای به شدت بیضوی (بیضی هایی با خروج از مرکز نزدیک به یک) به دور خورشید می ?ردند. دنبالهی زیبای دنباله دارها ناشی از برخورد آنها با ذرات بادهای خورشیدی است. ما حتی می دانیم منبع دنباله دارها از کجاست: آنها اجرامی متعلق به کمربند کویی?ر هستند که توسط ن?تون و اورانوس از مدار اصلی خود خارج می شوند.
اما در این میان مشکلی وجود دارد. برخی دنباله دارها، نظیر دنباله دار هیل-با? که آخرین بار در سال 1997 از نزدیکی زمین ?ذشت، خیلی دیر به دیر ظهور می کنند. بنابراین مدار این دنباله دار باید بسیار بزر? باشد، آنقدر بزر? که نمی تواند متعلق به کمربند کویی?ر باشد. به همین دلیل بسیاری از منجمان اینطور نتیجه می?یرند که منظومه شمسی در همه جهات توسط ابر نازکی از اجرام احاطه شده است که میلیاردها سال قبل توسط ?رانش سیارات غول ?یکر منظومه از همسای?ی خورشید به بیرون ?رتاب ?شته اند.
وجود این ابر که به یاد ستاره شناس هلندی، جان اورت (Jan Oort)، ابر اورت نامگذاری شده است، اولین بار در سال 1950 مطرح شد. ابر اورت هر?ز مشاهده نشده است اما در صورتی که دنباله دارهای با دوره تناوب طولانی منشاء مشترکی داشته باشند، این منشا باید جایی 1000 برابر دورتر از مرزهای بیرونی کمربند کویی?ر باشد. در ?نین فاصله زیادی، دی?ر این سیارات نخواهند بود که باعث خروج دنباله دارها از مدار خود می شوند، بلکه نیروهای کشندی کهکشان راه شیری و ستار?ان همسایه این نقش را ایفا خواهند کرد. با این تفاسیر، ابر اورت حقیقتا مرز بین منظومه شمسی ما و فضای خالی است.
بدبختانه ا?ر ?یدا کردن سیاره X دشوار است، یافتن ابر اورت به یک کابوس می ماند. ابر اورت بسیار کم نور و دور است. به علاوه اجزای تشکیل دهنده آن این قدر کو?کند که توسط تلسکو? ها قابل مشاهده نیستند. این به شدت مایه تاسف است، ?را که شمردن و تخمین اندازه این اجرام به ما کمک می کند تا تصویری از محل تولد خورشید داشته باشیم و احتمالا سرنخی از مواد خامی به دستمان می داد که سیارات غول ?یکر از آنها ساخته شده اند.
تا به امروز، تنها اطلاعات مربوط به این قلوه سن?های کهن از دنباله دارهای سر?ردان و اجرام بزر? کمربند کویی?ر، که احتمالا ترکیبات مشابهی دارند، به دستآمده است. به نظر یکی از پژوهش?ران سیاره ای به نام هال لویسون (Hal Levison) "این کار درست مانند این است که بخواهیم از بیرون آب و با مشاهده باله ها و دم یک نهن? شکل آن را حدس بزنیم."