بر اساس تحقیقات یکی از محققان رصدخانه‌ای در اوکراین، جهان در ابتدا می‌توانسته مملو از سیاهچاله‌های کوچک باشد.
به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش هاى فلکى ـ نجومى به نقل از سایت "universetoday" ، در قسمتی از کتاب علمی تخیلی لری نیون می خوانیم:«گروهی از دانشمندان بر روی مریخ در حال کاوش بودند که در جایی به مجموعه‌ای از ابزار ارتباطی بیگانگان بر می خورند. یکی از دانشمندان متوجه می شود که سیاهچاله بسیار ریزی درون دستگاه‌ها وجود دارد که انرژی آنها را تامین می کند. وی دستگاه محدود کننده انرژى سیاهچاله را از کار می اندازد. سیاهچاله از دستگاه ها بیرون آمده و به اعماق مریخ می رود؛ سپس با نیروی خود مریخ را منهدم می کند و بعد از آن تهدیدی جدی برای منظومه شمسی به حساب می آید.»
آیا این صرفا یک داستان علمی - تخیلی است؟ شاید نه.
بر اساس تحقیقات یکی از محققان رصدخانه‌ای در اوکراین جهان در ابتدا می‌توانسته مملو از این سیاهچاله‌های کوچک باشد. این موضوع یافته‌ای جدید نیست.
سال‌هاست که دانشمندان سعی می کنند که با فرضیات خود وجود این سیاهچاله‌ها را اثبات کنند و حاصل آنها را ماده تاریک بنامند. حتی زمین ما هم می‌تواند یک سیاهچاله باشد در صورتی که آن را به اندازه دو سانتیمتر فشرده کنیم! یک کوه هم می تواند سیاهچاله باشد در صورتی که آنقدر فشرده شود که ابعادی برابر با اتم هیدروژن داشته باشد!
طبق نظریه نسبیت عام، نیروهای گرانشی از خواص فضا هستند.
مساله قابل توجه فقط این نیست که جسمی در فضا وجود دارد بلکه این جسم مشخص کننده هندسه فضای اطرافش است.
اینشتین در این زمینه می گوید: همیشه عقیده بر این بوده اگر تمام ماده جهان معلوم شود، زمان و فضا باقی می مانند، در حالی که نظریه نسبیت تاکید می کند که زمان و فضا نیز همراه با ماده نابود می‌شوند؛ بنابراین، جرم با فضا ارتباط دارد. هر جسمی باعث می شود که فضای اطرافش انحنا پیدا کند. ما به سختی متوجه چنین انحنایی در زندگی خود می شویم، زیرا با جرم های نسبتا کوچکی سروکار داریم. ولی در میدان های گرانشی بسیار قوی، مقدار انحنا ممکن است قابل توجه باشد.
تعدادی از رویدادهایی که اخیرا در فضا مشاهده شده اند، نشان می دهند که احتمال تمرکز مقادیر جرم در بخش های کوچکی از فضا وجود دارد. اگر ماده ای با جرم معین به اندازه ای متراکم شود که به حجم کوچکی تبدیل شود و آن حجم برای چنین ماده‌ای بحرانی باشد، ماده تحت تاثیر گرانش خود شروع به انقباض می‌کند. با انقباض بیشتر ماده، فاجعه گرانشی گسترش می‌یابد و آنچه که فرو ریختن گرانشی نامیده می شود، آغاز می‌شود.
تمرکز ماده در این فرآیند افزایش می یابد و طبق نظریه نسبیت، انحنای فضا نیز به تدریج بیشتر می‌شود. سرانجام لحظه‌ای فرا می رسد که هیچ پرتوی از نور، ذره و نشانه فیزیکی دیگر نمی‌تواند از این قسمت که دچار فروریختن جرم شده، خارج شود. این جسم به عنوان سیاهچاله شناخته شده است.
شعاع جسم در حال فرو ریختن که به یک سیاهچاله تبدیل می‌شود، شعاع گرانشی نامیده می شود. این شعاع برای زمین 2 سانتیمتر و برای یک کوه به اندازه ابعاد اتم هیدروژن است. تحقیقات درباره این سیاهچاله های ریز ادامه دارد.